Η φτώχεια θέλει καλοπέραση

          Την οικονομική κρίση την κατάλαβα μόλις φέτος, αυτούς τους μήνες. Όχι, δεν είμαι τρελή, ούτε ζω σε άλλη χώρα. Απλά δεν έχω ανάγκη τα χρήματα, ανθρώπους γύρω μου έχω ανάγκη. Ή τέλος πάντων, για να μην ακουστώ ψεύτικη, δεν έχω τόσο ανάγκη τα πρώτα όσο τους δεύτερους.

          Ναι, η κρίση μου μείωσε τις ώρες της δουλειάς μου πολύ πάνω από το μισό. Με έκανε να σκέφτομαι –ένεκα της τιμής της βενζίνης- το πού θα πάω, τις αποστάσεις που θα διανύσω. Με ώθησε να σταματήσω τις ακριβές εξόδους, στις οποίες επιδιδόμουν ουκ ολίγες φορές το μήνα. Ξαφνικά το να αγοράσω ένα ζευγάρι παπούτσια έγινε μεγάλη πολυτέλεια, ενώ η βραδιά στο σπίτι με πίτσα από delivery και ταινία στην τηλεόραση λάμβανε χώρα πολύ συχνότερα από το δείπνο σε εστιατόριο και μετά σινεμά.

          Παραδόξως δεν με πείραξε. Μου έδινε την ίδια χαρά να περπατάω στα σοκάκια στην Πλάκα με ένα παγωτό στο χέρι με το να κάτσω να πιω δύο κοκτέιλ σε κάποιο ακριβό μπαράκι. Σε κάτι τέτοιες στιγμές αισθανόμουν πως εφόσον μπορώ να ανταποκρίνομαι στις οικονομικές μου υποχρεώσεις, τα υπόλοιπα μπορούν να καλυφθούν και με δέκα ευρώ τη βδομάδα. Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, υπάρχει καλύτερη βραδινή έξοδος από το να πάρεις δύο σουβλάκια και να αράξεις στην παραλία βλέποντας ταινία στο λάπτοπ υπό τον ήχο των κυμάτων; Αν δεν έχεις χρέη να σε ζώνουν, τα υπόλοιπα βρίσκονται.

          Κάπως έτσι πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια. Ώσπου τον φετινό Οκτώβριο κατάλαβα πως η αληθινή κρίση για μένα τώρα ξεκινάει. Ήταν ένα Σάββατο βράδυ, όταν συνειδητοποίησα ότι πια οι άνθρωποι που μου είχαν απομείνει για να το περάσω μαζί τους και να κάνω όλα τα παραπάνω ήταν ελάχιστοι. Ο καλύτερός μου φίλος ήταν ήδη στη Γερμανία ένα χρόνο, για να κάνει την ειδίκευσή του ελπίζοντας στη συνέχεια να βρει μία δουλειά εκεί. Παρένθεση αυτό, αλλά σπανίως τον άκουσα θλιμμένο στο τηλέφωνο, σπανίως μου παραπονέθηκε ότι νιώθει μοναξιά. Πιο πολλούς φίλους έχει εκείνος εκεί, παρά εγώ εδώ, αφού οι μισοί του συμμαθητές βρίσκονται είτε στην ίδια πόλη με εκείνον είτε σε κάποια κοντινή. Κλείνει η παρένθεση. Μία άλλη φίλη μου αναγκάστηκε να κάνει δύο δουλειές εδώ, να δουλεύει κάθε μέρα 13 και 14 ώρες, για να κερδίσει εμπειρία και συστάσεις που ελπίζει ότι σε κάποια χρόνια θα τις ανοίξουν πόρτες. Άλλες τρεις φίλες μου, οι δύο πριν ελάχιστες μέρες, έφυγαν κι εκείνες για μεταπτυχιακές/ διδακτορικές σπουδές στο εξωτερικό. Η Ελλάδα των ανοργάνωτων καθηγητών, των καθηγητών που επιλέγουν μόνο τους δικούς τους, δεν τους έδωσε καμία ευκαιρία. Λίγο καιρό πριν, είχαν φύγει άλλες δύο φίλες μου, αυτή τη φορά για να δουλέψουν στην Αγγλία και την Ελβετία. Εδώ η μία, αν και πτυχιούχος, αμειβόταν με τον κατώτατο μισθό και η άλλη ήταν άνεργη. Δεν θα μιλήσω βέβαια και για το πόσοι από τους γνωστούς μου μένουν πλέον εκτός Ελλάδας. Για το πόσες παρέες διαλύθηκαν μέσα σε λίγες μέρες. Πλέον πας στο εξωτερικό, στην Αγγλία, στη Γερμανία και δεν προλαβαίνεις ποιον από τους φίλους σου θα πρωτοδείς.

          Θα μου πεις, τι κάθεσαι και γκρινιάζεις τώρα; Δεν γκρινιάζω. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως όσο έχουμε δίπλα μας ανθρώπους, με τους οποίους μπορούμε να περάσουμε καλά, με οποιονδήποτε τρόπο – γιατί με έναν άνθρωπο δεν περνάς καλά υπό όρους-, τότε τα χρήματα δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία. Τόσο μεγάλη είπα, όχι καθόλου, μην πέσετε όλοι πάνω μου να με φάτε.

          Χαρείτε το, λοιπόν. Πάρτε τους αγαπημένους σας, τα παιδιά σας, το σύντροφό σας, όποιον εν τέλει σας κάνει να γελάτε, και κάντε σε ένα πάρκο πικ νικ, κατεβάστε μια ταινία στον υπολογιστή και καθίστε όλη η οικογένεια να τη δείτε μαζί, πάρτε ένα μπουκάλι κρασί και καθίστε πάνω στην άμμο –ναι, και τώρα το χειμώνα, με μια κουβερτούλα θα είστε μια χαρά.

Θυμηθείτε, η φτώχεια θέλει καλοπέραση!

 

Διαβάστε και στο eyedoll.