Αν δεν ήταν Ελληνίδα...

Καθώς προσγειωνόταν το αεροπλάνο, έσκυψε το κεφάλι της και χάζεψε τον ήλιο που λαμπύριζε πάνω στη θάλασσα. Ήταν τέλη Οκτωβρίου. Το φως της φάνηκε παράξενο, είχε συνηθίσει τη μουντάδα στη Γερμανία. Για μια στιγμή σφίχτηκε η καρδιά της. Όχι λόγω της θύμησης της μουντάδας μα που είχε ξεσυνηθίσει όλη αυτή τη λιακάδα. Στο αεροδρόμιο, στο σπίτι, στην Ελλάδα την περίμεναν όλοι αυτοί για τους οποίους είχε έρθει. Αγαπημένοι της άνθρωποι, τα ζωάκια της, το παιδικό της δωμάτιο. Οι δρόμοι, οι μυρωδιές, τα μαγαζιά της Αθήνας. Οι επιβάτες του μετρό που μιλούσαν ελληνικά, ξεχασμένος ήχος από τόσες πολλές φωνές μαζί.

Νόμιζε πως θα ενθουσιαζόταν. Πως με το που πατούσε το πόδι της στα πάτρια εδάφη θα αισθανόταν ένα κύμα αγαλλίασης. Δεν το ένιωσε, δεν ενθουσιάστηκε. Το κεφάλι της άρχισε μετά από λίγο να πονάει από τις κόρνες, τα μάτια της θάμπωσαν από την ασχήμια των σπιτιών, τα πόδια της κουράστηκαν να σκουντουφλάνε στα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια. Της έλειπε η ηρεμία και η τάξη της Γερμανίας, αλλά δεν ήταν αυτό που της είχε πάρει τον ενθουσιασμό. Εντάξει, σίγουρα κάποια πράγματα, που παλαιότερα δεν τα πρόσεχε καν, τώρα την ενοχλούσαν αρκετά. Μα το βασικότερο που της έλειπε εδώ, στην πατρίδα της ήταν το συναίσθημα της σιγουριάς, της δυνατότητας να κάνει σχέδια για το μέλλον. Αισθανόταν τουρίστρια στην Αθήνα. Όχι τόσο υπό την έννοια πως πια είχε συνηθίσει σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, μα κυρίως γιατί περιδιάβαινε σε αυτή την πόλη ξέροντας πως πια δεν είχε τίποτα να της δώσει. Μόνο μερικές νύχτες κάτω από τον έναστρο ουρανό ακόμα και το χειμώνα, μερικές βόλτες στα πλακόστρωτα σοκάκια της Πλάκας, μερικά μπάνια το καλοκαίρι.

Μα δεν μπορούσε να της δώσει το δικαίωμα να ονειρεύεται. Να ψάχνει για δουλειά, να εξελίσσεται, να μπορεί να πει πως σε μερικά χρόνια θα φύγει από το σπίτι των γονιών της και θα κάνει τη δική της οικογένεια. Όσο ήταν φοιτήτρια ήταν καλά. Αλλά μετά, όταν είσαι πια έτοιμος να κάνεις το κάτι παραπάνω στη ζωή σου, τι γίνεται; Δεν μπορούσε καν να φανταστεί ότι υπήρξαν ή θα υπάρξουν γενιές που αυτό το κάτι παραπάνω θα το έκαναν εδώ. Με ποιον τρόπο;

Ήταν θλιμμένη. Θλιμμένη γιατί η καρδιά της ήταν χωρισμένη στα δύο. Ανάμεσα στη χώρα που τη γέννησε, που τη μεγάλωσε, που της μπούκωσε το μυαλό αναμνήσεις, που την ένωσε με ανθρώπους, πράγματα και μέρη και ανάμεσα στη χώρα που της προσέφερε μέλλον και όχι μόνο παρελθόν. Αν η καταγωγή της ήταν από τη Γερμανία, δεν θα χρειαζόταν να εδρεύει αλλού το παρελθόν της και αλλού το μέλλον της. Κι ίσως αν η καταγωγή της ήταν από κάποια άλλη φτωχή χώρα, να μην την ενδιέφερε αυτό το παρελθόν. Μα ήταν Ελληνίδα. Και λάτρευε όλα όσα είχε αφήσει πίσω της φεύγοντας. Ήταν δεμένη με την οικογένεια της, αγαπούσε ακόμα και τα άψυχα τούβλα των τοίχων του σπιτιού της και δεν μπορούσε να φανταστεί μακροπρόθεσμα τη ζωή της σε απόσταση μεγαλύτερη των πενήντα χιλιομέτρων από τη θάλασσα. Μα δεν μπορούσε να προσπεράσει και τη χώρα που της έδινε απλόχερα ευκαιρίες, που την αντάμειβε για όσα προσπαθούσε.

Αυτό την έθλιβε, αυτό της έπαιρνε τον ενθουσιασμό. Που αγαπούσε κάτι που πια ήταν πουκάμισο αδειανό. Που λαχταρούσε τόσο πολύ να επιστρέψει σε ένα μέρος που πια μόνο ως μέρος διακοπών μπορούσε να χρησιμεύσει. Δεν ήθελε να σταματήσει να το αγαπάει, δεν μπορούσε άλλωστε. Απλώς όλο και συχνότερα συνειδητοποιούσε ότι αυτή η αγάπη της γινόταν βάρος, αφού ούτε κίνητρο να επιστρέψει πίσω μπορούσε να αποτελέσει – αυτό θα ήταν τρέλα- και ταυτόχρονα τη γέμιζε με συναισθήματα έλλειψης και μοναξιάς κάθε που έμενε για μεγάλο χρονικό διάστημα «στα ξένα», όπως χαριτολογώντας της έλεγαν οι φίλοι της. Ίσως αν δεν ήταν Ελληνίδα να ήταν πιο ευτυχισμένη, σκεφτόταν πού και πού και αμέσως το μετάνιωνε. Μα ήταν αλήθεια.

Διαβάστε και στο eyedoll.