Υπάρχει ισότητα στην αγάπη;

Διάβασα στο blog της φίλης Μαρίας κάτι που με έβαλε σε σκέψεις. «Πάντα ο ένας από τους δύο αγαπάει περισσότερο. Αυτός που αγαπάει το ξέρει. Και αυτός που αγαπιέται το ξέρει.»

Έτσι είναι πάντα; Συχνά ναι, γύρω μας το βλέπουμε πολύ. Στους φίλους μας, στις ταινίες, στις δικές μας προσπάθειες να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Ψάχνουμε να πετύχουμε αυτούς τους δύο στόχους στο ίδιο πρόσωπο, να βρούμε αυτό το σπάνιο. Ξέρουμε πως είναι δύσκολο, έχουμε στο νου μας τα παραδείγματα, τη φράση αυτή. Μα συνεχίζουμε το ψάξιμο. Θέλουμε απλά να πιστεύουμε σε κάτι που και οι ίδιοι γνωρίζουμε ότι είναι ουτοπικό ή ίσως υπάρχει μια ελάχιστη χαραμάδα στον κανόνα, ένα ράγισμα που θα απαντούσε στην ερώτησή μου πως όχι, δεν είναι πάντα έτσι;

Τελικά μπορεί να υπάρξει ισότητα σε μία σχέση; Και φυσικά δεν διαπραγματεύομαι την ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα, ούτε άλλωστε αναφέρομαι σε αυτή. Μιλάω για την άλλη ισότητα, ανάμεσα στους δύο ανθρώπους που έδεσαν τη ζωή τους μαζί. Μπορεί η αγάπη που δίνει κάποιος στον άνθρωπο που αγαπά να είναι ίση με την αγάπη που παίρνει από αυτόν; Ή είμαστε καταδικασμένοι να βιώνουμε είτε μια κατάσταση κενού στην περίπτωση που αγαπιόμαστε αλλά δεν αγαπάμε τόσο είτε μια κατάσταση μόνιμου άγχους της απόρριψης, έντασης, προσπάθειας και ανασφάλειας στην περίπτωση που αγαπάμε αλλά δεν παίρνουμε την αγάπη που ο ερωτευμένος λαχταρά;

Υπάρχει το σπάνιο που ονειρευτήκαμε; Κι αν υπάρχει μπορεί να επιβιώσει; Ή η λεπτή αυτή ισορροπία είναι θνησιγενής γιατί δεν έχει τίποτα να την τροφοδοτεί, τίποτα να της υποδεικνύει μέσα στην τελειότητά της να προσπαθήσει; Αλλά και από την άλλη, είναι δυνατόν να ζήσει μέσα στις σχέσεις τέτοια σκληρότητα, μια βεβαιότητα πως ποτέ δεν θα επιτευχθεί η αρμονία; Το χρειαζόμαστε το όνειρο εμείς οι άνθρωποι, όπως φυσικά χρειαζόμαστε και τη μετατροπή του σε πραγματικότητα πού και πού. Αλλιώς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γίνουμε τίποτα περισσότερο από κυνικοί κυνηγοί της δύναμης και της επιβολής απέναντι στον άλλον, δεν θα φτάσουμε πουθενά παραπέρα από τη διαπίστωση πως η αγάπη τελικά είναι μια συναλλαγή με νικητή και ηττημένο. Και τότε μπορούμε όλοι μαζί να θρηνήσουμε την ευτυχία που ποτέ δεν θα καταφέρουμε να αγγίξουμε.