Νοικοκυρές σε απόγνωση ή άντρες αναίσθητοι;

            Οι ρόλοι κάποτε ήταν διακριτοί: ο άντρας δούλευε και η γυναίκα καθόταν στο σπίτι, το φρόντιζε και μεγάλωνε τα παιδιά. Το γιατί συνέβαινε αυτό είναι λίγο πολύ γνωστό. Η γυναίκα θεωρούνταν αδύναμη λόγω της έλλειψης σωματικής ρώμης συγκριτικά με τον άντρα, στην καλύτερη περίπτωση πίστευαν πως έπρεπε να προστατευθεί, στη  χειρότερη πως πρέπει να μένει καταπιεσμένη γιατί εκτός από δύναμη στερείται και μυαλού, οπότε οι κόρες της οικογένειας δεν σπούδαζαν ή ακόμα και αν σπούδαζαν μετά ο σύζυγός τους τις προτιμούσε κλεισμένες μέσα είτε για να τις ελέγχει καλύτερα είτε για να εκπληρώνει εκείνος το ρόλο του θηρευτή και του προστάτη της οικογένειας. Σε οποιαδήποτε από τις δύο περιπτώσεις η κοινωνία του έδινε αυτό το δικαίωμα, το επικροτούσε κιόλας.

          Όμως, τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει.

          Λίγο το φεμινιστικό κίνημα, λίγο οι οικονομικές συγκυρίες του εικοστού αιώνα οι γυναίκες πλέον εδώ και δεκαετίες δουλεύουν και μάλιστα σκληρά. Οπότε εδώ τίθεται το ζήτημα του ποιος από τους δύο θα ασχοληθεί με τις δουλειές του σπιτιού και τα παιδιά. Και αν με το θέμα των παιδιών υπάρχουν θεωρίες που αναφέρουν πως το παιδί ειδικά στα πρώτα δύο χρόνια της ζωής του έχει μεγαλύτερη ανάγκη τη μητέρα του και πως και οι ίδιες οι γυναίκες μετά τη γέννα και για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι βιολογικά προσαρμοσμένες να προσηλώνονται στο μωρό τους, προφανώς και δεν ισχύει κάτι τέτοιο για τις δουλειές του σπιτιού. Και ενώ σαφέστατα ήταν φυσιολογικό, όταν εργαζόταν μόνο ο άντρας, η γυναίκα να αναλαμβάνει αυτά τα καθήκοντα, για να καταμερίζεται ο κόπος, στην εποχή μας που γυρνούν και οι δύο κατάκοποι από μια απαιτητική μέρα, γιατί πρέπει η γυναίκα να μεριμνά για το ζεστό φαγητό και το σιδερωμένο πουκάμισο;

             Τα κοινωνικά στερεότυπα, βέβαια, δύσκολα εξαφανίζονται από τη συλλογική αλλά και την ατομική μνήμη. Όμως υποτίθεται ότι σε μία σχέση υπάρχει αμοιβαίο νοιάξιμο του ενός προς τον άλλο, αγάπη που τον κάνει να θέλει να ελαφρύνει τον άλλον μέσα σε ένα πλαίσιο αμοιβαιότητας. Ο άντρας που απαιτεί από την εργαζόμενη γυναίκα του να είναι ταυτόχρονα και σωστή νοικοκυρά χωρίς εκείνος να κουνάει το μικρό του δαχτυλάκι δεν είναι απλά κακομαθημένος από τη μητέρα του, είναι πολύ περισσότερο αδιάφορος απέναντι στις ανάγκες και την κούραση της συντρόφου του, απρόθυμος να τη βοηθήσει και επομένως εγωιστής. Και η γυναίκα που ανέχεται αυτή τη συμπεριφορά, όσο κι αν έχει έτσι γαλουχηθεί στην οικογένειά της, δεν καταλαβαίνει πως υποτιμά τον εαυτό της και θεωρεί ως άνθρωπό της κάποιον, ο οποίος σε ένα σημαντικό βαθμό μένει μαζί της, για να μη χάσει τη βολή του και το καθαρό του σπίτι. Αυθόρμητα θα έπρεπε αυτά τα θέματα να λύνονται, το κάθε μέλος του ζευγαριού ανάλογα με το χρόνο, τις δυνάμεις αλλά όχι τη διάθεσή του, να προσπαθεί να προσφέρει για να χαρεί που ξεκούρασε έτσι τον άνθρωπο που αγαπάει. Διαφορετικά οι σχέσεις δεν μπορούν να χαρακτηρίζονται ισότιμες.