Όσο υπάρχουν Χριστούγεννα μπορούμε να χαμογελάμε!

Βγήκε στο μπαλκόνι να αγναντέψει την ψυχρή ξάστερη νύχτα, μα για έναν περίεργο λόγο δεν ένιωθε το κρύο. Έμεινε για ώρα εκεί, να χαζεύει το τρεμοπαίξιμο των φώτων του ουράνιου στερεώματος και να σιγομουρμουρίζει μια στροφή από ένα ποίημα που είχε διαβάσει πρόσφατα: 

«Ψάξε σε κάθε σταγόνα να βρεις το οξυγόνο που την έφτιαξε

  Κοίτα στην επιφάνειά της να αντικατοπτρίζεται μια ηλιαχτίδα

  Από κάπου μακριά, δεν μπορείς να δεις την πηγή της

  Μπορείς όμως να γνωρίσεις το είδωλό της

  Σε μια απλή σταγόνα.»

Ένα πεφταστέρι ταρακούνησε το βλέμμα της λόγω της αλλαγής στο φόντο της προσήλωσής της. Η ματιά της κινήθηκε μαζί του, μέχρι που αυτό χάθηκε, κι ύστερα έμεινε να θαυμάζει τη χρυσόσκονη που για λίγα δευτερόλεπτα φώτισε πιτσιλωτά τη σκούρα μπλε επιφάνεια.

«Ευχή, ξέχασες να κάνεις ευχή!» μια απορημένη φωνή μέσα της της θύμισε κι ίσως λίγο της θύμωσε.

Εκείνη δεν έκανε τίποτα, ούτε σκέφτηκε τίποτα άλλο. Μόνο μπήκε μέσα και έκλεισε την μπαλκονόπορτα. Άλλωστε, τι μπορεί να ευχηθεί κάποιος για το μέλλον, όταν αισθάνεται πως είναι απόλυτα ευτυχισμένος με όσα έχει στο παρόν;

 

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Πόσα ευχαριστώ δεν είπα!"

 

 

Το ξέρω πως τους περισσότερους οι φετινές γιορτές θα τους βρουν με πολλές δυσκολίες και ακόμα περισσότερες αγωνίες, με πολλές σκέψεις για το μέλλον και πολλές στιγμές απελπισίας. Και γι' αυτό το λόγο έβαλα το παραπάνω απόσπασμα. Τα φετινά Χριστούγεννα ας κάνουμε όλοι την προσπάθεια που πάντα δυσκόλευε τον άνθρωπο και της οποίας η αποτυχία πάντα του απομακρύνει την ευτυχία για κάποιο αόριστο μέλλον. Ας πούμε και να το πιστεύουμε πως όσο υπάρχουν γιορτές και αγαπημένοι άνθρωποι να τις γιορτάσουμε μαζί τους δεν χρειαζόμαστε τίποτα παραπάνω για να είμαστε ευτυχισμένοι...! Εδώ στο παρόν και σε αυτή τη χώρα...