Ξεκίνησα αυτό το blog πριν από δύο χρόνια και
κάτι. Μέσα από αυτό μίλησα για αρκετά θέματα αλλά κυρίως έπλεξα το εγκώμιο της αγάπης.
Μίλησα για αυτή θεωρώντας την κάτι υπαρκτό, απόλυτο, παντοδύναμο. Με έλεγαν
όλοι αθεράπευτα ρομαντική κι εγώ απαντούσα πως μπορεί και να ήμουν αλλά σίγουρα
δεν ήμουν αιθεροβάμων. Δεν πίστεψα ποτέ στην απουσία προβλημάτων, δυσκολιών,
εμποδίων. Περιέγραφα κάτι στην ιδανική του μορφή που φυσικά χρειαζόταν μεγάλη
προσπάθεια για να επιτευχθεί. Προσπάθεια, ωριμότητα και θέληση. Απλώς νόμιζα
πως αυτά έρχονται από μόνα τους, έρχεται η διάθεση και η πίστη ότι κάτι αξίζει,
όταν υπάρχει πραγματική, αληθινή αγάπη. Που γεννιέται μόνη της αλλά φυσικά και
καλλιεργείται.
Τώρα, αυτό το ιστολόγιο πρέπει να παύσει για
κάποιο διάστημα τη λειτουργία του. Ίσως επιστρέψει κάποια στιγμή υπό τελείως
άλλη λογική, για να εξυπηρετήσει τελείως άλλους σκοπούς. Τώρα, όμως, δεν έχει
κάτι να πει πλέον.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν αγάπες δύο ταχυτήτων, η μία η
εύκολη, που την ισχυρίζονται τα περισσότερα ζευγάρια, και η άλλη, η βαθιά, αυτή
που μπορεί να καταφέρει τα πάντα, που ξέρει πάντα να κερδίζει. Ή αν απλώς μία
είναι η αγάπη και όλα τα υπόλοιπα είναι συναισθήματα που μοιάζουν παρεμφερή στα
εύκολα, αποδεικνύονται όμως απογοητευτικά λίγα στα δύσκολα. Όποια κι από τις δύο
εκδοχές να διαλέξω, θέλω ακόμα να πιστεύω πως πέρα από την καψούρα, την
τρυφερότητα, την ασφάλεια, τη συνήθεια, υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει την
υπέρβαση. Που είναι αρκετό ως κίνητρο για να μας κάνει να ξεπερνάμε τους εαυτούς
μας, να μην σκιαζόμαστε μπροστά στο φόβο του καινούριου. Που είναι αρκετό ως
γαλήνη μέσα στην καρδιά μας για να μας δώσει την ώθηση να παλέψουμε, τη
βεβαιότητα να μείνουμε στη μάχη, την όρεξη να τα βάλουμε ακόμα και με τον εαυτό
μας ή καλύτερα να αναμετρηθούμε μαζί του και να τον βελτιώσουμε.
Ίσως κάτι τέτοιο να είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί
που τελικά είναι ακατόρθωτο. Ίσως είναι απλά σπάνιο. Ίσως η αγάπη είναι λίγη ή
απλά εμείς της ζητάμε πολλά και την έχουμε φορτώσει στο μυαλό μας με
χαρακτηριστικά που ποτέ δεν θα μπορέσει να συγκεντρώσει.
Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτά τα ίσως. Όχι πως η
γνώμη μου θα μετρούσε ιδιαίτερα ούτως ή άλλως, μιας και ο καθένας κρίνει με
βάση τις δικές του εμπειρίες. Απλώς αν μπορούσα να απαντήσω θα είχα ένα λόγο να
συνεχίσω να γράφω εδώ. Τώρα που δεν τον έχω προτιμώ να σιωπήσω. Και εύχομαι
μέσα από την καρδιά μου όσοι διαβάσετε αυτή την ανάρτηση να χαμογελάσετε
τρυφερά και να σκεφτείτε πως εσείς έχετε τις απαντήσεις. Τις θετικές
απαντήσεις. Μπορεί με την αισιοδοξία και την πίστη σας να κάνετε αυτό τον κόσμο
να κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση.
