Αγάπη, έρωτας ή μήπως κάτι άλλο;

          Ο έρωτας κρατάει λίγο, δύο, το πολύ τρία χρόνια. Ο έρωτας που έχει συνώνυμα το πάθος, την ένταση, την ανίκητη ευτυχία αλλά και τη ζήλεια και την κτητικότητα. Μετά έρχεται η αγάπη. Η αγάπη που έχει συνώνυμα τη συντροφικότητα αλλά και το σεξ που γίνεται βαρετό και χειροτερεύει συνεχώς.
Κάπως έτσι οι σχέσεις που ξεκινούν με καρδούλες και πεταλούδες στο στομάχι καταλήγουν σε μια συνύπαρξη από συνήθεια, όπου ο άλλος είναι φίλος, τον νοιάζεσαι αλλά δεν τον ποθείς, μέχρι που κάποιος από τους δύο να βαρεθεί οριστικά και να φύγει δειλά δειλά ή ακόμα συχνότερα να του χτυπήσει ξανά ο έρωτας την πόρτα και να φύγει τρέχοντας.

          Λίγο πολύ αυτό πιστεύουν οι περισσότεροι για τις σχέσεις. Και το πιστεύουν γιατί το έχουν ζήσει. Ερωτεύτηκαν δυνατά, αμοιβαία, και μετά είδαν αυτό το υπέροχο συναίσθημα να γκρεμίζεται αναίτια και να τους αφήνει με την απορία του τι μπορεί να γεμίσει το κενό. Δεν μπορεί η αγάπη. Όχι πως η αγάπη δεν είναι υπέροχο συναίσθημα. Αλλά όπως και να το κάνουμε με το σύντροφό σου θες να είστε κάτι παραπάνω από δύο άνθρωποι που έζησαν πολλά και τώρα τους έχει μείνει μόνο η ανάμνηση και η ανάγκη φροντίδας του ενός προς τον άλλον. Θες το συναίσθημα της ευτυχίας μόνο και μόνο επειδή βρίσκεσαι με τον άλλον, επειδή σε ακουμπάει. Θες να νιώθεις πως αυτός είναι για σένα στον κόσμο κι εσύ για εκείνον. Κανένας άλλος και για κανέναν άλλο. Κι η αγάπη – η αγάπη του σε νοιάζομαι ως άνθρωπο, αλλά δεν είμαι πια ερωτευμένος- δεν στα προσφέρει όλα αυτά.

          Πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο. Κάτι που μπορεί να μην είναι έρωτας με την κλασική και χημική έννοια του όρου, με τις ενδορφίνες να ρέουν άφθονες στον εγκέφαλο και να μην σε αφήνουν να φας, να κοιμηθείς και να σκεφτείς οτιδήποτε διαφορετικό. Κάτι που να μην είναι όμως και σκέτη αγάπη, σκέτο δέσιμο και τίποτα παραπάνω, όπως αισθάνεσαι για τον κολλητό σου για παράδειγμα. Πρέπει να υπάρχει. Γιατί αλλιώς, οι σχέσεις με το που ξεκινούν έχουν ημερομηνία λήξης στην καλύτερη περίπτωση τα τρία χρόνια κι ύστερα μπαγιατεύουν ή σαπίζουν. Γιατί αλλιώς το ότι δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, είναι ακόμα μαζί και θεωρούν πως έχουν μια όμορφη σχέση, είναι τυχαίο. Τυχαίο που δεν βρέθηκε στο δρόμο του ενός ή και των δύο κάποιος πειρασμός που θα του πάρει τα μυαλά και θα τον κάνει να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Γιατί όπως και να το κάνουμε, όσο κι αν αγαπάς τον σύντροφό σου, αν έχεις πάψει να τον βλέπεις ερωτικά, είσαι ευεπίφορος όπως οποιοσδήποτε ελεύθερος, να ερωτευτείς ξανά. Μπορεί να μην συμβεί αμέσως, αλλά δεν μπορεί, κάποια στιγμή η τύχη θα τα φέρει έτσι να συναντηθείς με κάποιον που θα σε κάνει να τον ποθήσεις.

          Εκτός αν υπάρχει κάτι που μπορεί να κρατήσει ένα ζευγάρι μαζί. Συνειδητά, όχι από συνήθεια, όχι επειδή δεν βρέθηκε κάτι καλύτερο, όχι επειδή τόσα χρόνια μαζί έχουν δεθεί. Αλλά επειδή συνεχίζουν να βλέπουν στα μάτια του άλλου το ταίρι τους. Επειδή συνεχίζουν να περνούν υπέροχα όποτε είναι μαζί, να νιώθουν τυχεροί που γνωρίστηκαν, να κάνουν όνειρα, να γελούν και με τις πιο απλές και καθημερινές στιγμές όπως στην αρχή. Επειδή ακόμα θέλουν να κάνουν έρωτα όχι από βιολογική ανάγκη ή κεκτημένη ταχύτητα. Ούτε φυσικά από την αχόρταγη επιθυμία να γνωρίσουν το ξένο σώμα όπως στην αρχή. Αλλά από επιθυμία να γευτούν την πιο ιερή στιγμή τους ίσως όχι τόσο συχνά αλλά με επίγνωση πως ενώνονται με τον άνθρωπό τους, αυτόν που ξέρουν καλά αλλά δεν παύουν να θέλουν να τον ανακαλύψουν ολοένα και περισσότερο.

          Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο. Ευελπιστώ ότι το αναγνωρίζω πού και πού, σπάνια, σε κάποια ηλικιωμένα ζευγάρια που περπατούν χέρι χέρι με χαμόγελο ευτυχίας ή σε χρόνια παντρεμένους που βρίσκουν πάντα λίγο χρόνο να ξεκλέψουν για εκείνους, μακριά από όλους, σε κάποιο δικό τους μέρος και στις δικές τους στιγμές. Κι αν χρειάζεσαι ήδη μεγάλη τύχη για να ζήσεις τον μεγάλο αμοιβαίο έρωτα, νομίζω πως χρειάζεσαι ακόμα περισσότερη, πολύ περισσότερη για να τον ζήσεις και να τον δεις να εξελίσσεται σε αυτό το κάτι, αλάβωτος και σίγουρος.

Διαβάστε το και στο eyedoll.