Η μεγαλύτερη μοναξιά

         

          Κάποτε πίστευα, όπως οι περισσότεροι υποθέτω, πως η μεγαλύτερη μοναξιά είναι να μην έχεις ανθρώπους γύρω σου. Να μην έχεις κάποιον να μοιραστείς τη λύπη σου ή ακόμα χειρότερα τη χαρά σου. Να είσαι αναγκασμένος να τα κρατάς όλα μέσα σου, μοναδικός ακροατής και σύντροφος να είναι ο εαυτός σου. Έτσι νόμιζα και έτσι είναι. Άλλα όχι απαραίτητα με το πλαίσιο της παντελούς έλλειψης ανθρώπων δίπλα σου.
          Είναι κι αυτό βαρύ, δε λέω. Καταθλιπτικό. Αλλά έχει ένα πλεονέκτημα. Ότι ξέρεις τι να περιμένεις. Οι προσδοκίες σου είναι συγκεκριμένες, μηδαμινές. Είσαι εκ των προτέρων προετοιμασμένος ότι είσαι μόνος. Και πορεύεσαι με αυτό. Ίσως κοιτάς και να το διορθώσεις. Γιατί τις περισσότερες φορές, ακόμα και αν δεν θες να το παραδεχτείς, είσαι έστω και λίγο υπεύθυνος για αυτό. Κάπου, ενδόμυχα το διάλεξες να απομακρυνθείς από τους ανθρώπους. Κι είναι στο χέρι σου να τους φέρεις πάλι κοντά σου.

          Η μεγαλύτερη μοναξιά δεν είναι, λοιπόν, το να ψάχνεις άνθρωπο. Είναι το να ψάχνεις και να μην βρίσκεις συναισθήματα ίδια με τα δικά σου. Να ψάχνεις τρόπους έκφρασης αυτών των συναισθημάτων που θα σε γεμίσουν με τη σιγουριά ότι έχεις κάποιον να συμπάσχει μαζί σου στα άσχημα και να ενθουσιάζεται μαζί σου στα ωραία και να συνειδητοποιείς ότι αυτό που νόμιζες αυτονόητο, σε κάποιον άλλο, τον άλλο που ποθούσες τόσο να σε καταλάβει, μοιάζει παράλογο, αν όχι επικίνδυνο.

          Η μεγαλύτερη μοναξιά δεν είναι να στερείσαι της φυσικής παρουσίας ανθρώπων που αγάπησες ή θα μπορούσες να αγαπήσεις. Είναι να στερείσαι της συναισθηματικής εγγύτητας με αυτούς τους ανθρώπους. Το βασικότερο, να πίστευες ότι μαζί τους θα πετύχαινες την ένωση της ταύτισης σε αυτό που είναι δύσκολο, στην ψυχή και στο μυαλό. Αυτό να είχες ως οδηγό, αυτό να σου έκανε τη ζωή ομορφότερη. Κι ύστερα να υποχρεούσαι να αναθεωρήσεις. Να μάθεις πως υπάρχουν καταστάσεις που τελικά θα τις περάσεις απόλυτα μόνος σου. Πως όσο κι αν προσπαθήσεις κανείς δεν θα σε καταλάβει, ούτε αυτός ο ένας που ήλπιζες ότι θα το έκανε. Κι αν το κάνει, αν κάπου μέσα του σε νιώθει και μοιράζεται τα ίδια με σένα, να τον βλέπεις να μην μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του για να στο δείξει,  να φοβάται τη συμπόρευση όπως εσύ φοβάσαι την απομάκρυνση. Κι έτσι να είσαι αναγκασμένος να διαψεύσεις τις προσδοκίες σου και να επιβεβαιώσεις όσα ήσουν σίγουρος ότι σε εσάς δεν θα έρθουν ποτέ.

          Δεν είναι κακό. Θα σε κάνει πιο δυνατό, πιο ανεξάρτητο. Θα σου μάθει πως στήριγμα γερό και σίγουρο θα είναι πάντα και μόνο ο εαυτός σου. Θα σε κάνει να αναθεωρήσεις πολλά και να κερδίσεις την πικρή γνώση της ωριμότητας ότι εν τέλει τα πάντα είναι σχετικά και οι προβλέψεις για την πορεία των πραγμάτων είναι ανούσιες. Δεν είναι κακό. Απλώς είναι η μεγαλύτερη μοναξιά.

Διαβάστε το επίσης και στο eyedoll.