Αυτό είναι το πρόβλημα με τις γυναίκες...

          

 

          Η μεγάλη σοφία (και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά) του Σαββατοκύριακου ειπώθηκε από έναν ταλαιπωρημένο προφανώς από τις γυναικείες υπάρξεις που τον περιστοιχίζουν εδώ και χρόνια άνδρα, ο οποίος χαρούμενος που μία από τις εν λόγω υπάρξεις το τελευταίο διάστημα έδειχνε σαφείς τάσης ηρεμίας και απουσίας νευρικότητας έσπευσε να τονίσει το χαρμόσυνο γεγονός επισημαίνοντας βέβαια ταυτόχρονα ότι το ευχάριστο παρόν απείχε παρασάγγας από το τεταμένο παρελθόν. Η απάντηση στο συγκεκριμένο σχόλιο ήρθε αποστομωτική από άλλη γυναικεία ύπαρξη που βρισκόταν εκεί τριγύρω. «Ε, είναι με τις φάσεις της.» Κάπου εκεί, μετά την τόσο αυτονόητη στα αυτιά μιας γυναίκας και τόσο παράλογη στα αυτιά ενός άντρα ρήση, ήρθε η φράση που τα περικλείει όλα, όλα τα προβλήματα ανάμεσα στα δύο φύλα αλλά και στο ένα φύλο, το δυνατό για τις μεν, το αδύναμο για τους δε. «Αυτό είναι το πρόβλημα με εσάς τις γυναίκες, ότι έχετε φάσεις.»

          Κάπως έτσι, εκφράστηκε ένα παράπονο που θα μπορούσε να έχει εφαρμογή σε πλήθος περιστάσεων. Γιατί, όντως, εμείς οι γυναίκες θα προσεγγίσουμε κάθε άνθρωπο, κάθε γεγονός, κάθε πρόκληση της ζωής μας ανάλογα με την φάση στην οποία βρισκόμαστε, φάση η οποία μπορεί να διαδέχεται κάποια άλλη, προηγούμενη, ακόμα και τελείως διαφορετική –για να μην πω αντίθετη- με εξαιρετική ευκολία, τρομερή προσαρμοστικότητα και συχνά αλλοπρόσαλλη ταχύτητα. Τη μία μέρα, στιγμή, δευτερόλεπτο είμαστε χαρούμενες και την άλλη λυπημένες, ήρεμες και μετά νευριασμένες, πλήρως ικανοποιημένες από τη ζωή μας, τη δουλειά μας, το σύντροφό μας κι ύστερα παντελώς ανικανοποίητες.

          Και ναι, αυτό είναι πρόβλημα. Όχι τόσο αυτή η εναλλαγή, όσο η μη συνειδητοποίησή της. Μέσα προφανώς σε ένα πάρτυ ορμονών και της ιδιαίτερης ευαισθησίας που παρουσιάζει το γυναικείο φύλο σε κάθε αλλαγή του περιβάλλοντός του –σαν οι κεραίες της να ανιχνεύουν πολλαπλάσια σήματα από αυτές των αντρών- οι εναλλαγές του συναισθηματικού μας κόσμου μας κάνουν να χάνουμε τη σταθερά μας, όχι επειδή συμβαίνουν αλλά επειδή νομίζουμε ότι κάθε φορά είναι μόνιμες με αποτέλεσμα να ερμηνεύουμε τις σχέσεις μας, τις φιλοδοξίες και τη θεώρησή μας για τον κόσμο με βάση αντιδράσεις και σκέψεις που συχνά αποδεικνύονται παροδικές και συνεπώς κακοί σύμβουλοι. Αντί να δεχθούμε τα σκαμπανεβάσματα της διάθεσής μας ως απλή παρενέργεια της φύσης μας νομίζουμε λανθασμένα ότι ο πάτος σε αυτά είναι μια κατάσταση, στην οποία είμαστε εγκλωβισμένες ίσως και για πάντα. Μάλλον γι’ αυτό βιώνουμε με τόση ένταση και απελπισία τις μελαγχολικές μας μέρες ή τις εξάρσεις θυμού.

          Αλλά και από την άλλη –διότι δεν μένουμε μόνες μας σε αυτόν τον πλανήτη- είναι αναγκασμένοι να ανέχονται τον κυκλοθυμικό μας χαρακτήρα και τα έτερα πλάσματα αυτής της γης, τα οποία όχι μόνο δεν μπορούν να τον καταλάβουν αλλά ούτε να επιδοθούν στην προσφιλή τους ασχολία, να βρουν τη λύση στο πρόβλημα ελέγχοντάς τον και προβλέποντάς τον. (σχόλιο δικό μου: εδώ δεν μπορούμε να τον προβλέψουμε εμείς, θα μπορέσετε εσείς;) Τους παίρνει καιρό μέχρι σε πρώτη φάση να αντιληφθούν ότι η μητέρα/ αδερφή/ φίλη/ ερωμένη/ κόρη, με την οποία είναι υποχρεωμένοι να συμβιώσουν παρουσιάζει ένα χαρακτηριστικό, που δεν θα ωφελήσει σε τίποτα να το χαρακτηρίσουν τρέλα κι ύστερα τους παίρνει ακόμα περισσότερο να προσπαθούν να φτιάχνουν μοντέλα στο μυαλό τους ώστε να ανακαλύψουν την περιοδικότητά του και έτσι να είναι προετοιμασμένοι για το τι τους περιμένει. Όταν πια φτάσουν στο τρίτο στάδιο, αυτό της συνειδητοποίησης ότι γυναίκα και κυκλοθυμία πάνε μαζί και ότι είναι εντελώς μάταιο να ψάχνουν να βρουν αιτίες και πιθανές εξηγήσεις, θα έχουν πλησιάσει τη σοφία. Τότε, αποδεχόμενοι εμάς και τη σχέση τους μαζί μας, θα μπορέσουν να χαλαρώσουν και να απολαύσουν ένα ταξίδι, στο οποίο μπορεί να οργιστούν, να απελπιστούν, να σκεφτούν να τα παρατήσουν αλλά όχι και να βαρεθούν…

Διαβάστε το επίσης και στο eyedoll.