9 Μαΐ 2013

Σχέσεις από απόσταση, Vol 2

 
 
 
           Είχα αναφερθεί ξανά στο θέμα στην παλαιότερη ανάρτησή μου Ο πόνος, η δοκιμασία και η νίκη των σχέσεων από απόσταση. Τότε είχα εντοπίσει τη δυσκολία στη διαβίωση του συντρόφου σου σε έναν κόσμο ξένο από εσένα, σε μια ζωή στην οποία εσύ δεν μπορείς να συμμετάσχεις και αυτό σε πονά, γιατί έρωτας είναι η ανάγκη να μάθεις τον άλλον όσο καλύτερα μπορείς και όταν αυτός απομακρύνεται, έστω και αν δεν έχει άλλη επιλογή, η απομάκρυνση είναι απομάκρυνση και το άγνωστο είναι τρομακτικό και για τους δύο. Είχα γράψει τότε πως αυτή είναι πολύ εγωιστική προσέγγιση, πως το αντίδοτο είναι πάντα και παντού η εμπιστοσύνη, η μεγαλοσύνη να μάθεις να εξερευνάς τον κόσμο του άλλου μέσα από τις διηγήσεις του και όχι τη φυσική σου παρουσία σε αυτόν. Επτά μήνες μετά μπαίνω στον πειρασμό να ξαναασχοληθώ με το θέμα.


          Γιατί; Είναι πάντα τα προσωπικά βιώματα που δίνουν το έναυσμα, όμως τελικά η πραγμάτωση μιας σκέψης σε κείμενο έρχεται όταν νιώθεις ότι αυτή η σκέψη αφορά πολλούς. Ποτέ φυσικά δεν μπορείς να ξέρεις αν θα μπορέσεις να εκφράσεις πολλούς αναγνώστες, όμως η παρακίνηση να το προσπαθήσεις είναι πάντα συνυφασμένη με την ελπίδα ότι θα το μπορέσεις. Κι εγώ νομίζω ότι σε μια εποχή που το εξωτερικό είναι σχεδόν μονόδρομος για οποιονδήποτε νέο της ηλικίας μου, το ζήτημα του αν μπορείς παράλληλα με τις σπουδές και την καριέρα να διατηρήσεις και την αγάπη ζωντανή είναι αρκετά επίκαιρο.
          Όχι ότι οι περισσότεροι δεν θα αποφανθούν –όπως είχε γίνει άλλωστε και στην προηγούμενη ανάρτηση- με περισσή απαισιοδοξία ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Όχι πως κι εγώ δεν το έχω συλλογιστεί αρκετές φορές. Όμως, ακόμα και ακαδημαϊκά μιλώντας, δεν είναι κακό να ψάχνουμε το ιδανικό, την καλύτερη φόρμουλα που ακόμα και ένας να την έχει πετύχει σημαίνει ότι αυτή κάπου, κάποτε, ανάμεσα σε κάποιους ανθρώπους υπήρξε και λειτούργησε. Και για να βρεις την ιδανική φόρμουλα, πρέπει να ξέρεις τι δυσκολίες έχεις να αντιμετωπίσεις. Μα οι πιο πολλοί είναι είτε πολύ αισιόδοξοι για να δεχτούν την ύπαρξή τους είτε πολύ απαισιόδοξοι για να δεχτούν να τις ψάξουν και να πιστέψουν ότι μπορούν να τις αντιμετωπίσουν.
          Αυτές, όμως, υπάρχουν. Οι πλέον αισιόδοξοι θα τις αντιληφθούν ξαφνικά, όταν πια θα είναι αργά, ενώ οι απαισιόδοξοι θα έχουν εγκαταλείψει το καράβι πολύ πριν αυτές εμφανιστούν. Κάπως έτσι φτάνουμε στη μέση λύση. Γιατί δεν είναι όλα τόσο απελπιστικά ώστε να μην υπάρχει λυτρωμός αλλά ούτε και τόσο απλά, όπως τα είχα παρουσιάσει επτά μήνες πριν. Καλή η εμπιστοσύνη βέβαια, μπορεί να λύσει πολλά, όμως υπάρχουν κι άλλα που ούτε καν μπορεί να τα αγγίξει. Κι αν μπορεί να διορθώσει το αίσθημα ανασφάλειας απέναντι στο άγνωστο, αν έχει τη δύναμη να κάμψει τη ζήλια για όλα αυτά που συμβαίνουν ερήμην σου, το θυμό που ο καλός σου καλύπτει το κενό σου με άλλα πράγματα στα οποία ποτέ δεν μπορούσες να φανταστείς ότι θα έδινε τόση σημασία  όση κάποτε έδινε και σε σένα, όπως είναι οι φίλοι ή η δουλειά, κι αν μπορεί να καθησυχάσει χιλιάδες καμπάνες που χτυπούν μέσα στο κεφάλι σου, διδάσκοντάς σου την αληθινή αγάπη και τη χαρά για την πρόοδο του ανθρώπου σου, κι αν τα κάνει όλα αυτά η εμπιστοσύνη και η αγάπη, όμως δεν μπορεί να διορθώσει το βασικότερο. Ότι σε μια σχέση από απόσταση ξεχνάς ουσιαστικά να είσαι ζευγάρι με τον άλλον.
          Μαθαίνεις να είσαι φίλη μαζί του, ίσως πολύ περισσότερο απ' ότι προηγουμένως, στήριγμά του στις δύσκολες στιγμές. Όμως, αν σε μια στιγμή σταθείς και αναρωτηθείς τι είναι αυτό που σε διαχωρίζει από έναν πολύ καλό του φίλο, έναν κολλητό, θα δυσκολευτείς να απαντήσεις. Και βέβαια δεν είναι μόνο το αυτονόητο που διαχωρίζει έναν φίλο από τον ερωτικό σύντροφο, είναι και αυτό, αλλά είναι και πολλά άλλα. Είναι η αφή -τα κολλημένα χέρια σε μια βόλτα-, η όσφρηση -η πιο δυνατή αίσθηση στο να ξυπνάει μνήμες-, είναι η αυτονόητη έξοδος Σάββατο βράδυ, είναι η συνοδεία του σε μια κοινωνική εκδήλωση, είναι οι εκπλήξεις -ένα λουλούδι σε μια ανύποπτη φάση-, είναι σε μια άσχημη στιγμή το σήκωμα του τηλεφώνου που ζητάει την παρουσία, την παρουσία που θα είναι εκεί, δίπλα σου σε μισή ώρα και όχι σε κάποιες βδομάδες, σε τόσες μέχρι την ημερομηνία που αναγράφεται στο αεροπορικό εισιτήριο.
           Η δυσκολία όλου αυτού δεν έγκειται στη θλίψη. Άλλωστε η χαρά που ο άνθρωπός σου διαπρέπει σε ό,τι κάνει την επισκιάζει. Είναι η συνήθεια. Ότι συνηθίζεις να μην είσαι ζευγάρι με τον άλλον, να είστε απλά δύο κομπιούτερ στη γραμμή του skype. Συνηθίζεις την απουσία κι είναι πια η παρουσία που σου φαίνεται παράξενη, που σε βγάζει από τα νερά σου. Είναι ότι αρχίζεις πάλι σιγά σιγά να επιστρέφεις στη φάση της ελεύθερης, τότε που τρόμαζες με την οικειότητα που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Τότε τρόμαζες γιατί φοβόσουν να μην πληγωθείς από τον επόμενο. Τώρα τρομάζεις γιατί φοβάσαι ότι θα πληγωθείς όταν οι μέρες της παρουσίας τελειώσουν ξανά κι έρθει ξανά η απουσία. Κι επειδή φοβάσαι τη μοναξιά, αποφασίζεις να την κάνεις την καλύτερη φίλη σου, να αρχίσει να σου αρέσει.
           Κάπως έτσι υπάρχει ο κίνδυνος ο μαγικός σύνδεσμος ανάμεσα στο ζευγάρι να χαθεί, να σπάσει. Δεν γίνεται βίαια σε αυτή την περίπτωση, γίνεται σιγά σιγά, ανέπαισθητα. Σιγά σιγά συνηθίζεις, σιγά σιγά φτιάχνεις τις άμυνές σου και σιγά σιγά αυτές θα σε κάνουν να απομακρυνθείς. Θα μου πεις, δεν υπάρχει λύση; Ίσως όχι. Ίσως πάλι και ναι. Αν κι οι δύο είναι τόσο θαραλλέοι, τόσο πρόθυμοι να προσπαθήσουν να υποκαταστήσουν με τα λόγια, με τις λέξεις, με τις εικόνες που ταξιδεύουν μέσω skype, όλα όσα λείπουν, τότε ναι, ίσως μπορέσουν να τα καταφέρουν... 

6 σχόλια:

  1. Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπαρχει τίποτα το μαγικό σε μια σχέση παρά μόνο το κομμάτι του έρωτα που πρέπει να διατηρούμε αυτή τη μαγεία ο καθένας με τον τρόπο του. Αν μια σχέση είναι κάτι μαγικό, τότε όπως έρχεται φυσικά και φεύγει.

    Συμφωνώ με όσα λες, πράγματι κάποια στιγμή συνηθίζεις σε μια απουσία γιατί πρέπει να προσαρμοστείς σ αυτή και να πάψεις να λυπάσαι που δεν είσαι δίπλα του να μοιραστείς στιγμές και όχι λέξεις. Πόσες φορές αυτές που έχω νιώσει πως ακόμα και αν έχει ειπωθεί κατι μεσω μηνύματος ή skype, αν δεν ειπωθεί και face to face είναι σα να μην ειπώθηκε ποτέ. Αυτό είναι ο ορισμός της απόστασης. Πεζότητα, στασιμότητα.

    Δεν υπάρχουν λόγια, λέξεις, εικόνες για να υποκαταστήσουν όλα αυτά που ορίζουν για μένα- το τονίζω αυτό- μια σχέση. Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη.

    Έχοντας αποδεκτεί αυτή την αλήθεια στην οποία πιστεύω, το ζητούμενο για μένα έχει γίνει άλλο. Να συνεχίσω να πηγαίνω μπροστά παίρνοντας δύναμη βλέποντας τον άλλον να κάνει το ίδιο και να βρίσκω την ευτυχία στο παρόν και σε όσα έχω χωρίς να αναλώνω τη σκέψη μου σε όσα δεν μπορώ να έχω ακόμη!!!

    Έτσι, το παρόν δεν είναι μια αβάστακτη προσμονή, αλλά ένα ταξίδι που θέλω να ρουφήξω και να μην χαραμίσω ούτε λεπτό αυτού, καθώς η Ιθάκη μπορεί είτε να είναι μακριά είτε να μην αποτελεί πλέον κοινό προορισμό ύστερα από κάποιες μέρες, μήνες ή χρόνια. Και αυτό δεν είναι προδοσία. Είναι ρεαλισμός, είναι αυτογνωσία, είναι φιλοσοφία. Τα κοινά όνειρα, ωστόσο, και η Ιθάκη είναι ο μόνος τρόπος να κρατηθούν οι πορείες παράλληλες. Όχι ρομαντικά, αλλά ως απόσταγμα αξιών, προτεραιοτήτων, αυτοσυνείδησης, προσωπικού οράματος και ορισμού της έννοιας της αυτοπραγμάτωσης και της ευτυχίας. Πράγματα διόλου εύκολο να βρεθούν. Και αν ακόμα βρεθούν και συνεβρεθούν με του άλλου, οι ταχύτητες των δύο πορειών θα διαφέρουν. Ιδανικά θα εναλλάσσονται. Η απόκλιση ή η σύγκλιση εξαρτάται από τα θεμέλια της σχέσης που υπήρχε, τις αξίες, την επιμονή, την προσαρμοστικότητα και των δύο σε αναπόφευκτα δυναμικούς παρά στατικούς στόχους. Δεν εξαρτάται από τις συνθήκες που συχνά αποτελούν δικαιολογία. Εμείς δημιουργούμε τις συνθήκες και είναι λάθος να αφήνουμε αυτές να ορίζουν τη ζωή μας.

    Τα παλάτια δεν χτίζονται ούτε σε μερες ούτε χωρίς κόστος. Ωστόσο τυχερός αυτός που μπορεί με το σύντροφό του να ορίσει πως μοιάζει το παλάτι τους με τη σιγουριά που απαιτείται για να επενδύσουν και δύο χωρίς φόβο. Εγώ με δεδομένο ότι το όραμά μου δεν έχει εικόνα και αδυνατώ να βρώ μία και μοναδική με όλα τα κομμάτια του puzzle άψογα, επιλέγω να πάρω ένα ιστιοπλοϊκό και να διαλέγω τους συνεπιβάτες μου που θα έρχονται και θα φεύγουν, να μη γυρνώ πίσω, ούτε να ρίχνω άγκυρες, να μένω άγρυπνη μαζί με εκείνον μονάχα που ταξιδεύει χωρίς όρια και πετυχαίνει τη σταθερότητα στα πανιά: το χαρακτήρα. Με εκείνον ξέρω ότι θα είμαι πάντα μαζί έστω και ως σκέψη που δίνει ώθηση και θάρρος για τη ζωή μέχρι να επιβιβαστούμε ξανά στο ίδιο ιστιοπλοϊκό και να αρχίσουμε να ζούμε την αγάπη μας, ο ένας για τον άλλον και όχι χωριστά. Γιατί χωριστά αδυνατώ να βρω άλλο τρόπο παρά να ζει ο καθένας για τον εαυτό του.

    Life is beautiful and it is now!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ όμορφο σχόλιο και σ' ευχαριστώ πολύ :)
      Θα συμφωνήσω μαζί σου στη γενικότερη φιλοσοφία, η ζωή είναι ωραία, μπορούμε να την κάνουμε ακόμα ωραιότερη και οφείλουμε να τη σεβόμαστε και να μην τη χαραμίζουμε με πισωγυρίσματα, παλινδρομήσεις, άγκυρες που μας κρατούν δέσμιους και ακίνητους.
      Όμως, θα διαφωνήσω στο ότι χωριστά μπορεί ο καθένας να ζει μόνο για τον εαυτό του. Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι μας που θα είναι αποκλειστικά δικό μας και υπό όποιες συνθήκες θα εξυπηρετεί μόνο εμάς, το εγωιστικό μας μέρος. Αλλά υπάρχει και ένα κομμάτι που θέλει να μπορεί να μοιράζεται και δεν πιστεύω ότι οι συνθήκες μπορούν να το μετατρέψουν σε εγωιστικό, αν έχει βρεθεί ο άνθρωπος που θα το ενεργοποιήσει. Οι συνθήκες απλώς όταν είναι δύσκολες ίσως μικραίνουν αυτό το κομμάτι, το κοιμίζουν για να μην μας πονάει που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε όπως θα θέλαμε, μα αν στα αλήθεια αξίζει δεν θα πεθάνει, δεν μπορεί να πεθαίνει τόσο εύκολα κάτι τέτοιο.
      Φυσικά συχνότατα στην πορεία διαπιστώνουμε ότι προτιμούμε να ξεριζώσουμε αυτό το κομμάτι ή να το αφήσουμε να φύγει, γιατί δεν ξέρουμε τι να κάνουμε για να το κρατήσουμε ζωντανό, πολλές φορές δεν υπάρχει τίποτα για να κρατηθεί. Σχεδόν πάντα αυτό συμβαίνει (γιατί, κακά τα ψέματα, η απόσταση ασχημαίνει και τις πιο όμορφες καταστάσεις)... Απλώς έβαλα και ένα σχεδόν κάπου εκεί, να υπάρχει και να μας θυμίζει ότι κάπου, ανάμεσα σε κάποιους ανθρώπους η δοκιμασία αυτή πέτυχε. Και τότε, αν αυτό συμβεί, ίσως τότε υπάρξει σύγκλιση στις παράλληλες πορείες...

      Διαγραφή
  2. Καλησπερα Αλεξιάννα. Ξέρεις αυτό το ανεπαίσθητα που λες προσωπικά για μένα είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μαι σχέση δυνατή, μια σχέση αγάπης... Όταν έχεις μάθει να βιώνεις πράγματα και συναισθήματα με όλο σου το ερίναι το να φτάσεις σε κάποια στιγμή να νιώσεις ανεπαίσθητα για τον χωρισμό ή το τέλος αυτής είναι σίγουρα κάτι πολύ ασχημο που πραγματικά δημιουργεί και μέσα σου άλλες σκέψεις. Κάτι που μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που βλεέοςι τις σχέσεις μέχρι εκείνη την στιγμή. Προοτιμότερος για μενα ένας γερό; τσακωμός, κάτιπου θα το νιώσεις ρε παιδί μου παρά ενα τέλος επειδή βαρεθήκες και βαρέθηκε... Και δυστυχώς αυτό κάνουν οι σχέσεις από απόσταση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γενικά θεωρώ ότι οι μεγάλοι έρωτες δεν τελειώνουν, όπως διαδεδομένα θεωρείται, με έναν μεγάλο τσακωμό. Και αυτό γιατί τους μεγάλους έρωτες δεν τους πτοεί ένας τσακωμός. Οι μεγάλοι έρωτες τελειώνουν επειδή τελείωσε αυτός ο έρωτας. Σε αντίθεση με τους... μικρούς έρωτες εκείνοι δεν μπορούν να ανεχτούν ότι χάθηκε αυτό το συναίσθημα.
      Όσο για την απόσταση νομίζω ότι κάνει ό,τι θα έκανε και η καθημερινότητα και η ρουτίνα. Φέρνει μια συνήθεια που σαρώνει κάθε συναίσθημα στο πέρασμά της, στις σχέσεις από απόσταση συνηθίζεις την απουσία, ενώ στην καθημερινότητα συνηθίζεις την παρουσία. Πάντως και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να βρίσκεσαι σε εξαιρετική εγρήγορση για να το καταλάβεις όσο είναι καιρός. Απλώς όταν ο άλλος βρίσκεται εδώ, μαζί σου μπορείς να το διορθώσεις αν υπάρχει αγάπη, ενώ όταν εμπλέκεται η απόσταση αυτό είναι μάλλον αμφίβολο να επιτευχθεί...

      Διαγραφή
    2. Αλεξιάννα, έχω σχέση από απόσταση εδώ και 1 χρόνο! Δεν θα πω πολλά γιατί δε θα χωρέσουν.... και το θεωρώ πολύ λίγο...... έχω κάνει σχέση από κοντά και η αγάπη που έχω με τον άνθρωπο που είμαστε μακριά και ο έρωτας και το πάθος και όλα όσα νομίζουν πως γίνονται μονο απο κοντα ειναι οτι καλυτερο ΖΩ στη ζωη μου!!!!!!!!! και ολα οσα ζω τα βιωνω χιλιες φορες πιο πολυ οταν βρεθουμε με ολες τις αισθησεις και το ΕΙΝΑΙ μου οπως και αυτος!!!!!!! ενα χαδι που καποιος στην καθημερινοτητα το ζει και απλα το προσπερνα!!!

      Διαγραφή
  3. θα συμφωνήσω φίλη μου ότι είναι πολύ προτιμότερο να έχεις βρει έναν άνθρωπο με τον οποίο είσαι καλά και ας είστε μακριά παρά να ζεις με ημίμετρα από κοντά. Και βέβαια, όταν είσαι καλά με τον άνθρωπό σου ακόμα και το λίγο που έχετε μαζί είναι υπέροχο. Απλώς είναι φορές που η απόσταση κουράζει και σε βάθος χρόνου μπορεί να δημιουργήσει συνήθεια. Αλλά φυσικά, όπως έγραψα και στην ανάρτησή μου, υπάρχει πάντα η ευτυχής πιθανότητα δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πολύ να έχουν βρει τον τρόπο κα να αποτελούν παράδειγμα και για τους υπολοίπους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή