Σχέσεις από απόσταση, Vol 2

 

 

 

           Είχα αναφερθεί ξανά στο θέμα στην παλαιότερη ανάρτησή μου Ο πόνος, η δοκιμασία και η νίκη των σχέσεων από απόσταση. Τότε είχα εντοπίσει τη δυσκολία στη διαβίωση του συντρόφου σου σε έναν κόσμο ξένο από εσένα, σε μια ζωή στην οποία εσύ δεν μπορείς να συμμετάσχεις και αυτό σε πονά, γιατί έρωτας είναι η ανάγκη να μάθεις τον άλλον όσο καλύτερα μπορείς και όταν αυτός απομακρύνεται, έστω και αν δεν έχει άλλη επιλογή, η απομάκρυνση είναι απομάκρυνση και το άγνωστο είναι τρομακτικό και για τους δύο. Είχα γράψει τότε πως αυτή είναι πολύ εγωιστική προσέγγιση, πως το αντίδοτο είναι πάντα και παντού η εμπιστοσύνη, η μεγαλοσύνη να μάθεις να εξερευνάς τον κόσμο του άλλου μέσα από τις διηγήσεις του και όχι τη φυσική σου παρουσία σε αυτόν. Επτά μήνες μετά μπαίνω στον πειρασμό να ξαναασχοληθώ με το θέμα.


          Γιατί; Είναι πάντα τα προσωπικά βιώματα που δίνουν το έναυσμα, όμως τελικά η πραγμάτωση μιας σκέψης σε κείμενο έρχεται όταν νιώθεις ότι αυτή η σκέψη αφορά πολλούς. Ποτέ φυσικά δεν μπορείς να ξέρεις αν θα μπορέσεις να εκφράσεις πολλούς αναγνώστες, όμως η παρακίνηση να το προσπαθήσεις είναι πάντα συνυφασμένη με την ελπίδα ότι θα το μπορέσεις. Κι εγώ νομίζω ότι σε μια εποχή που το εξωτερικό είναι σχεδόν μονόδρομος για οποιονδήποτε νέο της ηλικίας μου, το ζήτημα του αν μπορείς παράλληλα με τις σπουδές και την καριέρα να διατηρήσεις και την αγάπη ζωντανή είναι αρκετά επίκαιρο.

          Όχι ότι οι περισσότεροι δεν θα αποφανθούν –όπως είχε γίνει άλλωστε και στην προηγούμενη ανάρτηση- με περισσή απαισιοδοξία ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Όχι πως κι εγώ δεν το έχω συλλογιστεί αρκετές φορές. Όμως, ακόμα και ακαδημαϊκά μιλώντας, δεν είναι κακό να ψάχνουμε το ιδανικό, την καλύτερη φόρμουλα που ακόμα και ένας να την έχει πετύχει σημαίνει ότι αυτή κάπου, κάποτε, ανάμεσα σε κάποιους ανθρώπους υπήρξε και λειτούργησε. Και για να βρεις την ιδανική φόρμουλα, πρέπει να ξέρεις τι δυσκολίες έχεις να αντιμετωπίσεις. Μα οι πιο πολλοί είναι είτε πολύ αισιόδοξοι για να δεχτούν την ύπαρξή τους είτε πολύ απαισιόδοξοι για να δεχτούν να τις ψάξουν και να πιστέψουν ότι μπορούν να τις αντιμετωπίσουν.

          Αυτές, όμως, υπάρχουν. Οι πλέον αισιόδοξοι θα τις αντιληφθούν ξαφνικά, όταν πια θα είναι αργά, ενώ οι απαισιόδοξοι θα έχουν εγκαταλείψει το καράβι πολύ πριν αυτές εμφανιστούν. Κάπως έτσι φτάνουμε στη μέση λύση. Γιατί δεν είναι όλα τόσο απελπιστικά ώστε να μην υπάρχει λυτρωμός αλλά ούτε και τόσο απλά, όπως τα είχα παρουσιάσει επτά μήνες πριν. Καλή η εμπιστοσύνη βέβαια, μπορεί να λύσει πολλά, όμως υπάρχουν κι άλλα που ούτε καν μπορεί να τα αγγίξει. Κι αν μπορεί να διορθώσει το αίσθημα ανασφάλειας απέναντι στο άγνωστο, αν έχει τη δύναμη να κάμψει τη ζήλια για όλα αυτά που συμβαίνουν ερήμην σου, το θυμό που ο καλός σου καλύπτει το κενό σου με άλλα πράγματα στα οποία ποτέ δεν μπορούσες να φανταστείς ότι θα έδινε τόση σημασία  όση κάποτε έδινε και σε σένα, όπως είναι οι φίλοι ή η δουλειά, κι αν μπορεί να καθησυχάσει χιλιάδες καμπάνες που χτυπούν μέσα στο κεφάλι σου, διδάσκοντάς σου την αληθινή αγάπη και τη χαρά για την πρόοδο του ανθρώπου σου, κι αν τα κάνει όλα αυτά η εμπιστοσύνη και η αγάπη, όμως δεν μπορεί να διορθώσει το βασικότερο. Ότι σε μια σχέση από απόσταση ξεχνάς ουσιαστικά να είσαι ζευγάρι με τον άλλον.

          Μαθαίνεις να είσαι φίλη μαζί του, ίσως πολύ περισσότερο απ' ότι προηγουμένως, στήριγμά του στις δύσκολες στιγμές. Όμως, αν σε μια στιγμή σταθείς και αναρωτηθείς τι είναι αυτό που σε διαχωρίζει από έναν πολύ καλό του φίλο, έναν κολλητό, θα δυσκολευτείς να απαντήσεις. Και βέβαια δεν είναι μόνο το αυτονόητο που διαχωρίζει έναν φίλο από τον ερωτικό σύντροφο, είναι και αυτό, αλλά είναι και πολλά άλλα. Είναι η αφή -τα κολλημένα χέρια σε μια βόλτα-, η όσφρηση -η πιο δυνατή αίσθηση στο να ξυπνάει μνήμες-, είναι η αυτονόητη έξοδος Σάββατο βράδυ, είναι η συνοδεία του σε μια κοινωνική εκδήλωση, είναι οι εκπλήξεις -ένα λουλούδι σε μια ανύποπτη φάση-, είναι σε μια άσχημη στιγμή το σήκωμα του τηλεφώνου που ζητάει την παρουσία, την παρουσία που θα είναι εκεί, δίπλα σου σε μισή ώρα και όχι σε κάποιες βδομάδες, σε τόσες μέχρι την ημερομηνία που αναγράφεται στο αεροπορικό εισιτήριο.

           Η δυσκολία όλου αυτού δεν έγκειται στη θλίψη. Άλλωστε η χαρά που ο άνθρωπός σου διαπρέπει σε ό,τι κάνει την επισκιάζει. Είναι η συνήθεια. Ότι συνηθίζεις να μην είσαι ζευγάρι με τον άλλον, να είστε απλά δύο κομπιούτερ στη γραμμή του skype. Συνηθίζεις την απουσία κι είναι πια η παρουσία που σου φαίνεται παράξενη, που σε βγάζει από τα νερά σου. Είναι ότι αρχίζεις πάλι σιγά σιγά να επιστρέφεις στη φάση της ελεύθερης, τότε που τρόμαζες με την οικειότητα που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Τότε τρόμαζες γιατί φοβόσουν να μην πληγωθείς από τον επόμενο. Τώρα τρομάζεις γιατί φοβάσαι ότι θα πληγωθείς όταν οι μέρες της παρουσίας τελειώσουν ξανά κι έρθει ξανά η απουσία. Κι επειδή φοβάσαι τη μοναξιά, αποφασίζεις να την κάνεις την καλύτερη φίλη σου, να αρχίσει να σου αρέσει.

           Κάπως έτσι υπάρχει ο κίνδυνος ο μαγικός σύνδεσμος ανάμεσα στο ζευγάρι να χαθεί, να σπάσει. Δεν γίνεται βίαια σε αυτή την περίπτωση, γίνεται σιγά σιγά, ανέπαισθητα. Σιγά σιγά συνηθίζεις, σιγά σιγά φτιάχνεις τις άμυνές σου και σιγά σιγά αυτές θα σε κάνουν να απομακρυνθείς. Θα μου πεις, δεν υπάρχει λύση; Ίσως όχι. Ίσως πάλι και ναι. Αν κι οι δύο είναι τόσο θαραλλέοι, τόσο πρόθυμοι να προσπαθήσουν να υποκαταστήσουν με τα λόγια, με τις λέξεις, με τις εικόνες που ταξιδεύουν μέσω skype, όλα όσα λείπουν, τότε ναι, ίσως μπορέσουν να τα καταφέρουν...