Γιατί χαλάνε οι σχέσεις;

Αναφέρομαι πάντα σε σχέσεις αληθινές, ειλικρινείς, σχέσεις αγάπης και όχι δύο εαυτών που είπαν να περπατήσουν για λίγο δίπλα δίπλα. Αυτές πάσχουν ούτως ή άλλως, δεν είναι σχέσεις. Οπότε πάμε παρακάτω. Γιατί δύο άνθρωποι που αγαπιούνται να είναι στιγμές που μόνο κενό βάζουν ανάμεσά τους, το φορτώνουν με επιμέλεια και μετά αναρωτιούνται αν στο βάθος, εκεί απέναντι, υπάρχει ακόμα ο άνθρωπος που κάποτε πίστευαν τόσο κοντά; Γιατί το κοντά είναι προορισμένο να διαρκεί λίγο, να χάνεται και να επιστρέφει ή και κάποτε να μην επιστρέφει ποτέ;

Εγωκεντρισμός είναι η απάντηση. Όχι εγωισμός, όχι νοιάζομαι μόνο για μένα και οι ανάγκες σου μου είναι αδιάφορες. Μα ότι νομίζω πως έχεις τις ίδιες ανάγκες με μένα, ότι θα τις λύσεις με τον ίδιο τρόπο που τις λύνω εγώ, πως θα αντιδράσεις στις ίδιες καταστάσεις που αντιδρώ εγώ. Γιατί ο εαυτός μας είναι πάντα το σημείο αναφοράς μας, κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια, επειδή κοιτώντας μέσα από τα γυαλιά μας, τον παραμορφωτικό συχνά φακό των πεποιθήσεων και των συναισθημάτων μας, πιστεύουμε ότι όλοι κοιτούν μέσα από τον ίδιο φακό και αντικρίζουν τον κόσμο όπως εμείς, με τα ίδια καλά και τα ίδια άσχημα, ότι του ζητούν τα ίδια πράγματα και προσπαθούν να τα πετύχουν με τα ίδια μέσα. Ότι οι λέξεις έχουν το ίδιο νόημα και ότι η αγάπη θα εκφραστεί με τις ίδιες κινήσεις.

Κάποτε εμείς τα κορίτσια, όταν ήμασταν στην εφηβεία και ακόμα δεν πατούσαμε γερά στα πόδια μας, συνηθίζαμε να λέμε πως ο τύπος που την έπεσε σε μια φίλη μας και ύστερα της έκανε τη ζωή δύσκολη «την αγαπάει με τον τρόπο του». Από τότε η έκφραση αυτή ήταν το καμπανάκι του κινδύνου, το σύμβολο της δικαιολόγησης μιας συμπεριφοράς, η οποία προφανώς δεν είχε καμία σχέση με την αγάπη και την οποία απλώς ανεχόμασταν εθελοτυφλώντας και λέγοντας ψέματα στον εαυτό μας, επειδή πολύ απλά δεν είχαμε το κουράγιο και τη θέληση να τη σταματήσουμε και να πειστούμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο. Και από τότε μια φράση σωστή, μια φράση που συνοψίζει ακριβώς αυτό, ότι ο καθένας εκφράζει, χαίρεται, ανακαλύπτει και αντιμετωπίζει την αγάπη με το δικό του προσωπικό τρόπο, συνδέθηκε με την απουσία αγάπης και την προσπάθεια να αναβαθμιστεί αυτή σε κάτι που μοιάζει με αγάπη αλλά στην πραγματικότητα είναι αδιαφορία και εγωισμός.

Κάπως έτσι φτάσαμε να πιστεύουμε στη μία και μοναδική συμπεριφορά. Και πάντα αυτή είναι η δικιά μας, αυτή που έχουμε όταν αγαπάμε. Όποιος δεν την έχει, δεν αγαπάει, αυτό λέμε, αυτό νιώθουμε και με βάση αυτό αντιδράμε. Γι’ αυτό η γυναίκα νευριάζει και αισθάνεται απόρριψη, όταν ο άντρας της τη βλέπει μουτρωμένη και δεν τη ρωτάει τι έχει. Γιατί εκείνη, αν οι ρόλοι αντιστρέφονταν, θα ρώταγε με επιμονή και δεν μπορεί να φανταστεί άλλο λόγο της διαφορετικής συμπεριφοράς από την αδιαφορία. Γι’ αυτό ο άντρας που βλέπει τη γυναίκα του μουτρωμένη ή την ακούει να του αναλύει τι προβλήματα έχει η σχέση τους νιώθει ανεπαρκής και ανήμπορος. Γιατί εκείνος, θα έκανε τέτοια συζήτηση και θα είχε τέτοια διάθεση, αν η κατάσταση ήταν πολύ άσχημη και δεν υπήρχε λύση. Γι’ αυτό η γυναίκα που θα δει τον άντρα της να κλείνεται στον εαυτό του και να μη μοιράζεται μαζί της τις έγνοιες του, θα πιστέψει ότι την αποφεύγει και δεν θέλει να μοιράζεται μαζί της πράγματα. Επειδή εκείνη θα αντιδρούσε έτσι, μόνο αν πλέον δεν την ενδιέφερε αυτός ο άνθρωπος. Γι’ αυτό ο άντρας που συζητάει με τη γυναίκα του τις έγνοιες της, θα προσπαθήσει να της βρει λύση αντί να την κατανοήσει και να της συμπαρασταθεί. Επειδή εκείνος θα ανοιγόταν μόνο αν υπήρχε η προοπτική κάποιας λύσης, την οποία εκείνος δεν μπορούσε να σκεφτεί.

Υπάρχει ευκολότερος τρόπος να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις; Υπάρχει γονιμότερο έδαφος για την απογοήτευση και το θυμό; Πώς θα προχωρούσαμε όμως, αν δεχόμασταν πως τελικά το κάθε φύλο και φυσικά ο καθένας ξεχωριστά αγαπάει με το δικό του τρόπο, με τη δική του προσέγγιση στην ευτυχία; Γιατί η  αγάπη είναι πάντα αγάπη και μια φράση δεν μπορεί ποτέ να τη μικρύνει ούτε και να δώσει τον ευεργετικό της δυναμισμό σε κάτι που δεν ανήκει σε αυτή. Το προσπαθεί αυτή η φράση να το κάνει αυτό, το προσπαθεί ως δεκανίκι όταν δεν έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι ο άλλος δεν μας αγαπάει. Το προσπαθεί, αλλά δεν το πετυχαίνει. Γιατί μέσα μας ξέρουμε, όπως το ξέρουμε και όταν μας αγαπάνε. Και τότε είναι που πρέπει το άλλοτε δεκανίκι να το κάνουμε σύμμαχό μας για να πετύχουμε όχι τον εξωραϊσμό αλλά τη θέαση της πραγματικότητας που μπορεί να μας ανακουφίσει, γιατί θα μας απαλλάξει από το κυνήγι μιας χίμαιρας, της διαμόρφωσης της αγάπης στα μέτρα μας.