Απιστίας φιλοσοφίες...

                

           Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν ώστε να το έχω ξεχάσει αλλά όχι και τόσο πρόσφατα ώστε να μην είμαι σε θέση να το αξιολογήσω, μια φίλη μου μου μίλησε για έναν γνωστό της «πολύ καλό παιδί, αρραβωνιασμένος με μια κοπέλα, με την οποία είναι φουλ ερωτευμένος, αλλά εντάξει, έχει φάει πολύ κέρατο η Μαιρούλα, την αγαπάει, αλλά το σεξ γι’ αυτόν είναι κάτι τελείως διαφορετικό και απρόσωπο, ουδεμία σχέση έχει με το τι νιώθει για αυτήν.»

          Η αλήθεια είναι πως έχω ακούσει χιλιάδες φορές παρόμοιες κουβέντες, όμως το γεγονός πως τις άκουγα από μία γυναίκα και όχι από κάποιο φαλλοκρατικό αρσενικό, με έκανε να αναρωτηθώ. Τελικά, η αποφυγή της απιστίας, όταν βρίσκεσαι σε σχέση, είναι μια κοινωνική επιταγή αντίθετη στο πολυγαμικό ένστικτο του ανθρώπου ή ένα φυσικό, απροσχεδίαστο και αυθόρμητο αποτέλεσμα, το οποίο προκύπτει, όταν είσαι ερωτευμένος με κάποιον; Ο πιστός σύντροφος που αποτελεί το όνειρο κάθε γυναίκας ποιο προτέρημα διαθέτει; Ισχυρή θέληση και απαρέγκλιτους κανόνες ηθικής που τον κρατούν μακριά από τα παραστρατήματα, για να μην στεναχωρήσει την καλή του και ο ίδιος να μην αισθανθεί επίορκος, ή μια σπουδαία καρδιά που έχει την ικανότητα να αγαπά και να δίνεται ολοκληρωτικά με αποτέλεσμα να μην τον νοιάζει να σχετιστεί με οποιονδήποτε τρόπο με άλλη γυναίκα; Με λίγα λόγια, η μονογαμία υπαγορεύεται από κοινωνικούς ή από βιολογικούς κανόνες;

          Ήμουν πάντα της άποψης –και θα εμμείνω σε αυτήν όσο κι αν μπήκα σε σκέψεις από τα λόγια της φίλης μου- πως αν φτάσεις στο σημείο να ποθήσεις άλλον άνθρωπο είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα το παιχνίδι έχει χαθεί. Αν φτάσεις στο σημείο να σε σταματήσουν μόνο οι ηθικές σου αντιστάσεις, τα πρότυπα που πήρες από τους γονείς σου, τους παπούδες σου, την τηλεόραση ή οποιαδήποτε άλλη μορφή αυτού που συνοπτικά ονομάζουμε κοινωνία, τότε απλά δεν έχει νόημα να συνεχίσεις να είσαι με τον άνθρωπο που ουσιαστικά μπήκε εμπόδιο στην επιθυμία σου. Δεν έχει νόημα να καταπιέζεσαι ξανά και ξανά, για να κερδίσεις τι; Ασφάλεια; Σιγουριά; Αγάπη θα μου πουν μερικοί. Μα αγάπη είναι ένα στοιχείο που κάνει το δέσιμο ιερό, την δυάδα μονάδα, το οτιδήποτε έξω από αυτήν ανούσιο. Ακόμα και τα προσωπικά, απόλυτα ατομικά επιτεύγματα με την αγάπη του συντρόφου αποκτούν άλλη διάσταση και αξία. Άρα πώς είναι αγάπη το κοίταγμα έξω από αυτή τη μυσταγωγική σπηλιά και η επιστροφή σε αυτή, επειδή έτσι πρέπει;

          Κι ύστερα είναι κι ο έρωτας. Βιολογική διαδικασία, αναμφισβήτητα. Πώς είναι έρωτας η αναζήτηση της ευχαρίστησης, των εμπειριών, των ορίων του σώματος και του μυαλού με κάποιον άλλον εκτός από το αντικείμενο του έρωτα; Πώς στην τρελή αυτή ζάλη είναι δυνατόν να χορέψεις και να αφεθείς με κάποιον άλλον; Δεν θα σημαίνει τίποτα, θα πουν κάποιοι. Μα πώς είναι δυνατόν, όταν το σώμα ζητάει με μανία έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, να μην αποστρέφεσαι και μόνο την πιθανότητα πόσο μάλλον την πραγματικότητα της επαφής με κάποιον άλλον εκτός από αυτόν;

          Η κοινωνία ορίζει τις σαθρές σχέσεις, αυτές που δεν έχουν αλλού να στηριχτούν και ψάχνουν δεκανίκι, για να προχωρήσουν. Το δεκανίκι του πρέπει. Στις άλλες, τις αληθινές, υπάρχει το θέλω. Και αυτό δεν μπορεί να επιβληθεί ποτέ έξωθεν.