Γιατί να είμαστε φιλόζωοι;

          Από μικρή λάτρευα τα ζώα. Δεν ήταν θέμα παιδείας, ούτε παιδικής τρυφερότητας απέναντι στα μικρά, γούνινα πλάσματα. Ήταν η συνειδητοποίηση της δύναμης του ανθρώπου. Σε κάποιους η δύναμη αυτή προκαλεί δέος, ζαλάδα. Σε κάποιους άλλους, ίσως και στους ίδιους, που ζαλίστηκαν και θόλωσαν, προκαλεί αλαζονεία, σκληρότητα, αδιαφορία, συχνά και μίσος για τους αδύναμους. Στους φιλόζωους η νοητική υπεροχή του ανθρώπου, η ικανότητά του να εξουσιάζει τα υπόλοιπα πλάσματα ξυπνά ένα βαθύ αίσθημα ευθύνης, μια απέχθεια μπροστά στο ανεξέλεγκτο, μπροστά στην κατάχρηση της δύναμης και της εξουσίας.

          Η ευαισθησία αυτή ξεκινάει και τελειώνει στη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στα ζώα, στη λανθασμένη αντίληψή του πως όντας δυνατότερος μπορεί να τα εκμεταλλεύεται και να αδιαφορεί για τη γεμάτη δυσκολίες ζωή τους στον αφιλόξενο κόσμο που ο ίδιος δημιούργησε. Αν παράλληλα με τη μεθυστική αίσθηση της αυτοδιάθεσης και της παντοδυναμίας απέναντι στη φύση ο άνθρωπος νοιαζόταν για τα πλάσματα, τα οποία συμπαρασύρει στην τρελή πορεία του, τότε φιλόζωοι με την έννοια της αγωνιστικότητας και της επιθυμίας για προστασία δεν θα υπήρχαν. Θα υπήρχε απλά σε κάποιους ανθρώπους μια παραπάνω ίσως τρυφερότητα, σίγουρα όμως όχι η αγωνιώδης προσπάθεια για την προάσπιση των δικαιωμάτων των ζώων.

          Φιλόζωοι θα υπάρχουν όσο υπάρχουν πλάσματα, τα οποία χρειάζονται την προστασία του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Κι αυτά θα υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι για το κέρδος, την ευκολία, ακόμα και για την ικανοποίηση μιας νοσηρής ανάγκης σαδισμού ξεσπούν τη δύναμη που τους χαρίζει το μυαλό τους σε πλάσματα ανυπεράσπιστα. Ανυπεράσπιστα, γιατί η φύση τα προίκισε με ικανότητες επιβίωσης σε έναν κόσμο, όπου ο μόνος εχθρός είναι το ανώτερο μέλος της τροφικής αλυσίδας. Δεν τους έδωσε όμως τα εφόδια να σώσουν τον εαυτό τους από τις διαστροφές της ανθρώπινης νόησης, τις συνέπειες της επέμβασης στη φύση, από τη θέληση του ανθρώπου να υποτάσσει με τα επιτεύγματά του κάθε ζωή στον πλανήτη.

          Ο άνθρωπος γρήγορα εξελίχθηκε, ξέφυγε από τα δεσμά τη φύσης, προχώρησε παραπέρα με μόνο εφόδιο το νου του. Στην πορεία, όμως, ξέχασε να σεβαστεί τα πλάσματα που δεν μπορούσαν να τον ακολουθήσουν. Ξέχασε να τους δώσει την αξία, που η ίδια η φύση τους είχε δώσει, τους την πήρε βίαια και τα αντιμετώπισε ως άψυχα αντικείμενα. Στην καλύτερη περίπτωση έκλεισε τα μάτια στις ανάγκες τους, κώφευσε στις κραυγές τους, όταν ο κόσμος που τους προσέφερε τα αφάνιζε. Στη χειρότερη περίπτωση τα κακομεταχειρίστηκε, ως δειλός και άτολμος τύραννος φανέρωσε την αρρωστημένη δύναμή του στους αδύναμους μέσα στην οικτρή ψευδαίσθηση ότι σαν άλλος θεός μπορεί να κυβερνάει και να αποφασίζει ανάλογα με τις ορέξεις του. Και σαν άλλο ρομπότ εξαφάνισε την όποια εναπομείνασα ηθική και συνείδηση, όταν εξαφάνιζε με κυνικότητα κάθε ον, το οποίο δεν του αύξαινε την ιλιγγιώδη ταχύτητα εξέλιξής του, το οποίο δεν του απέφερε κέρδος ικανό να εξαγοράσει όχι αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, μα απλά την επιβίωση.

          Απέναντι σε αυτή τη σκληρότητα, αυτή την κακία πολεμούν οι φιλόζωοι. Είναι οι μόνοι που πονούν με τη δεινή θέση των ζώων, οι μόνοι που τους δίνουν αξία, οι μόνοι που ντρέπονται επειδή είναι άνθρωποι και το είδος τους έχει ξεχάσει κάθε έννοια σεβασμού. Είναι αυτοί που θέλουν να προστατεύσουν τους αδύναμους μα και να αποκαταστήσουν την έννοια της λέξης άνθρωπος. Δεν ξεχνούν τη λέξη ανθρωπιά και θέλουν να κάνουν και τους άλλους να τη θυμηθούν και να θυμηθούν μαζί με αυτή πόση αγάπη κρύβεται στην καρδιά τους. Με τη μάχη τους οι φιλόζωοι ελπίζουν να δουν την καλή πλευρά των συνανθρώπων τους και με αυτή να γιατρέψουν τις πληγές των λαβωμένων σωματικά και ψυχικά ζώων, μα και της ίδιας τους της ψυχής που ουρλιάζει μπροστά στα καμώματα των ομοίων της. Ένας φιλόζωος κινδυνεύει να μισήσει τον άνθρωπο. Γι’ αυτό αγωνίζεται για τα ζώα. Για να μη μισήσει τους ανθρώπους.