Γιατί οι γυναίκες δεν λένε απευθείας αυτό που τις ενοχλεί;

 

-Τι κάνεις, μωρό μου;

Παύση.

-Καλά. (Λίγο αδιάφορα, λίγο εχθρικά)

-Τι έχεις;

-Τίποτα. (Απότομα, επιτακτικά, χωρίς να προηγηθεί παύση.)

 

          Η παρούσα στιχομυθία δεν υπάρχει λόγος να τύχει εισαγωγής ή συνέχισης. Όλοι –άντρες γυναίκες- ξέρουν τι υποδηλώνει και με ποιον τρόπο ολοκληρώνεται μια συζήτηση που ξεκίνησε έτσι. Όμως οι άντρες δεν ξέρουν γιατί συμβαίνει αυτό.

Γιατί πρέπει να γίνεται πάντα με αυτόν τον τρόπο και εν τέλει γιατί οι γυναίκες επιλέγουν πάντα να τυλίγουν με ομίχλη, προτού το αναλύσουν διεξοδικά, ένα πρόβλημα, το οποίο καίγονται να κουβεντιάσουν με κάθε λεπτομέρεια. Ή κάπως αλλιώς: Γιατί οι γυναίκες δεν λένε ποτέ απευθείας και χωρίς περιστροφές αυτό που θέλουν ή τις απασχολεί; Είναι δόλια πλάσματα προορισμένα να ταλαιπωρούν τους αρσενικούς συνομιλητές τους ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;
          Ερώτηση μυστηριώδης, βαθιά φιλοσοφική για τους άντρες, απάντηση εξαιρετικά προφανής, οφθαλμοφανής για τις γυναίκες. Τόσο οφθαλμοφανής που κανονικά δεν θα έπρεπε να υφίσταται η απορία. Αυτή και οποιαδήποτε άλλη, η οποία θα έπρεπε να έχει απαντηθεί στο μυαλό του συντρόφου πριν καν ερωτηθεί. Μπέρδεμα; Με τέτοιες στροφές σκέφτεται το γυναικείο μυαλό και τις διπλάσιες απαιτεί από τον επίδοξο λύτη του μυστηρίου. Μια γυναίκα θεωρεί πως η ερώτηση σημαίνει ότι ο σύντροφός της σε κάποια ανύποπτη στιγμή, η οποία μπορεί να τοποθετείται από λίγα λεπτά μέχρι λίγα… χρόνια πριν, δεν την πρόσεξε ικανοποιητικά, δεν συγκεντρώθηκε σε όσα του έλεγε και δεν έκανε τον κόπο να βάλει σε σωστή, λογική σειρά αιτίου - αιτιατού τα γεγονότα. Αν το είχε κάνει, θα είχε καταλάβει και δεν θα χρειαζόταν να ρωτήσει.

 

-Μα καλά, σου ήταν τόσο δύσκολο να μου πεις ότι σε πείραξε που σου μίλησα απότομα μπροστά στις φίλες σου;

 

          Δεν της ήταν δύσκολο, πανεύκολο της ήταν. Δυο φράσεις και τέλος. Πιο δύσκολο της ήταν να ανέχεται επί μισή ώρα το απορημένο του ύφος, στο οποίο νόμιζε ότι βλέπει ξεκάθαρα καταγεγραμμένη την αδιαφορία του για τα συναισθήματά της. Έπρεπε να το είχε καταλάβει μόνος του. Μα γιατί έπρεπε; Οι άντρες γιατί δεν έχουν τέτοια απαίτηση; Κι άλλο γιατί. Το τελευταίο αλλά και το πιο σημαντικό. Αυτό που οδηγεί το μίτο στην ψυχολογία της γυναίκας, στη βαθύτερη επιθυμία της να νιώθει ασφαλής και προστατευμένη.

          Το παιχνίδι των ερωτήσεων, η προσπάθεια του άντρα και ο διάλογος, κατά τον οποίο οι διαθέσεις και οι σκέψεις της γυναίκας ανιχνεύονται με κόπο, είναι μια επιβεβαίωση για εκείνη ότι ο άνθρωπος απέναντί της νοιάζεται. Δεν θέλει να του δώσει σαν μασημένη τροφή τα σπουδαία της καρδιάς και του νου της. Θέλει να τον δει να τα κατακτά, όπως θέλει να τον βλέπει να κατακτά και την ίδια. Αποζητά να τον βλέπει στο ρόλο του κυνηγού κι εκείνη το θήραμα που αποκτήθηκε σιγά σιγά, όπως της άξιζε και όπως άξιζε στο συναισθηματικό της κόσμο. Έτσι, όταν έρθει η ώρα των εξηγήσεων θα αισθάνεται ικανοποιημένη, επειδή θα ξέρει ότι δεν ικέτευσε την προσήλωση, δεν ζητιάνεψε τη φροντίδα. Το μέγεθος της «ταλαιπωρίας» του ακροατή της είναι για εκείνη το μέγεθος της ανιδιοτέλειας και του ειλικρινούς ενδιαφέροντός του.