Είναι ανέφικτο στην εποχή μας να κρατηθεί μια σχέση;

          Κάποτε, πιο παλιά αλλά όχι και τόσο αν το καλοσκεφτείς, δυο άνθρωποι όταν αγαπιόντουσαν έμεναν μαζί. Το για πάντα ακούγεται λίγο αφελές, αλλά έτσι γινόταν. Ευθυνόταν ο πουριτανισμός της κοινωνίας που οδηγούσε με συνοπτικές διαδικασίες τα ζευγάρια στο γάμο και προτιμούσε τη συζυγική απιστία και το θάνατο των συναισθημάτων αλλά εντός της οικογένειας από το χωρισμό και τη διαβίωση του καθενός όπως ήθελε; Σίγουρα. Και είναι σαφώς απαράδεκτο η κοινωνία να καθορίζει το αν θα μείνουν δύο άνθρωποι μαζί. Είναι ακραίο και γι´ αυτό πολεμήθηκε και ηττήθηκε αυτή η λογική. Όμως κάθε άκρο έχει και τα καλά του. Για να μην παρεξηγηθώ, θέλω να πω πως κάθε άκρο τουλάχιστον στερείται τα μειονεκτήματα του αντίθετου άκρου. Όπως οι τωρινές σχέσεις είναι απελευθερωμένες από το βραχνά ενός σεμνότυφου περίγυρου, έτσι και οι αλλοτινές σχέσεις ήταν απελευθερωμένες από την υποχρέωση της πάση θυσία ικανοποίησης και υποδούλωσης στον εαυτό.

          Όχι πως είναι καλύτερα να καταπνίγεις τις επιθυμίες σου, επειδή έτσι πρέπει, όμως και το να δημιουργείς επιθυμίες μεθυσμένος πάλι από τις επιταγές των γύρω είναι σοφότερο; Τι εννοώ; Ότι στην εποχή μας έχει θεοποιηθεί το άτομο. Έχει υποστηριχθεί -προφανώς ως αντίδραση στην καταπίεση που έχει υποστεί το ατομικό από το συλλογικό- πως τίποτα δεν πρέπει να έχει την δύναμη να καταστείλει ή να καθυστερήσει τα θέλω και την πρόοδο του ατόμου. Πως το άτομο οφείλει να προχωράει καλπάζοντας χωρίς να κοιτάζει πίσω του, δεξιά κι αριστερά, με μόνο του στόχο (τουλάχιστον στα νιάτα του) να αποκομίσει εμπειρίες και  να μη μείνει στάσιμο για χάρη κανενός. Ως εδώ καλά, θα μου πει ο οποιοσδήποτε. Και δεν θα έχει άδικο. Τι άδικο μπορεί να έχει κάποιος, όταν μιλάει για το δικαίωμα του καθενός να σπρώχνει μακριά κάθε εμπόδιο στην πορεία του;

          Το πρόβλημα ξεκινάει, μόλις εμπόδιο χαρακτηριστεί οτιδήποτε ζητάει την προσοχή και τη φροντίδα μας και μόλις ως πορεία πάψει να θεωρείται η αυτοβελτίωση και η εκπλήρωση των ονείρων μας, αλλά η προσήλωση στο εγώ και η ενασχόληση με κάθε δραστηριότητα, η οποία υποτίθεται ότι επιβάλλεται να προστεθεί στην κάβα των εμπειριών όποιου θέλει να ξέρει πως έζησε τη ζωή του με ένταση και την αξιοποίησε στο έπακρο. Πώς θα κάνει υποχωρήσεις κάποιος, ο οποίος ως μόνη αξία έχει πειστεί ότι πρέπει να βλέπει τον εαυτό του, ο οποίος έχει βαθιά νομίσει ότι αν φρενάρει για λίγο, για να περιμένει το σύντροφό του, θα αφαιρέσει από τη ζωή του πολύτιμες στιγμές; Πώς θα παλέψει για μία σχέση, πώς θα προσπαθήσει να την κρατήσει όρθια απέναντι στο χρόνο, όταν πιστεύει ότι η προσπάθεια υποδεικνύει αδυναμία, που θα έχει ως αποτέλεσμα μιζέρια και ντροπή που δεν κατάφερε να προχωρήσει μπροστά, σε άλλα μέρη και σε άλλους ανθρώπους, ως όφειλε; Πώς θα μείνει σταθερός, όταν η σταθερότητα νοείται ως κάτι αρνητικό στο μυαλό του, ως δύναμη αντίρροπη στο τρέξιμό του, του οποίου ο τερματισμός βρίσκεται στο σημείο όπου πια βιώθηκε ένα ικανοποιητικό πλήθος καταστάσεων και πλέον το εγώ μπορεί να ξεκουραστεί, εξουθενωμένο από ένα ταξίδι χωρίς σταματημό; Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη, πώς θα αφεθεί στα χρόνια ενός έρωτα αμφίδρομου αυτός που φοβάται τη γαλήνη, γιατί είναι σίγουρος πως μόνο ψάχνοντας συνεχώς θα μπορέσει αργότερα να έχει αυτοσεβασμό και σιγουριά ότι δεν χαραμίστηκε με έναν μόνο άνθρωπο; Πώς θα δεχτεί να αλλάξει, να πολεμήσει τα ελαττώματά του, να αναμείξει τις πεποιθήσεις και τις φιλοδοξίες του με αυτές του άλλου αυτός που θεωρεί πως οποιοσδήποτε αυτοπεριορισμός και επέμβαση στο εγώ συνιστά σημάδι καταπίεσης και κατ’ επέκταση φτωχέματος όλων όσων πρέπει να ζήσει;

          Εγωισμός πάντα υπήρχε, πάντα ο άνθρωπος δυσκολευόταν να δει τις ανάγκες του άλλου με το ίδιο μάτι που έβλεπε τις δικές του. Μόνο που τώρα ο εγωισμός αυτός έχει πάρει άλλη μορφή, τη μορφή της υπεράσπισης κάποιων ιδανικών που ορίζουν την προσπάθεια ως πισωγύρισμα, την υποχωρητικότητα ως εξευτελισμό και τη συντροφικότητα ως ήττα ενός ξέφρενου γλεντιού, τη συμμετοχή στο οποίο τη χρωστάμε στον εαυτό μας, πριν αράξουμε λαχανιασμένοι κάπου μετά τα τριάντα. Η λύση σε αυτή τη διαστρεβλωμένη αντίληψη της απόλαυσης της ζωής στο έπακρο; Κάτι ανάμεσα στην αγάπη ως καταπίεση και την αγάπη ως εμπόδιο. Η αγάπη ως αφετηρία εξερεύνησης νέων κόσμων και όχι ως τέλος και χαντάκωμα των παλιών. Ο έρωτας ως ένα συνεχές, όχι ως πάθος ενός χρόνου και μετά κατάλοιπο που μόνο να φυλακίσει μπορεί. Η ευτυχία ως γέμισμα αληθινό της ύπαρξης και όχι ως άθροισμα ετερόκλητων και βραχύβιων εμπειριών που κατακτήθηκαν μόνο για τη χαρά της κατάκτησης. Ο εαυτός ως υποδοχέας αυτής της ευτυχίας, ως όργανο που θα την ωθήσει ψηλά και θα της δώσει παντοτινό νόημα, όχι ως τύραννος που θα τη διώξει τελικά νομίζοντας ότι την κυνηγάει. Γιατί αν κυνηγώντας την, μένει μόνος, δεν αναιρεί έτσι τον ίδιο τον σκοπό του κυνηγιού του;