Κι
ύστερα, αντί να κοιτά εκείνον, άρχισε να κοιτά την ίδια. Προσπάθησε να θυμηθεί
τις στιγμές στη ζωή της που είχε ονειρευτεί δυνατά, απρόσμενα, με μια ελπίδα,
μια σιγουριά καλύτερα, ατρόμητη. Ήταν τότε που ήταν ευτυχισμένη, που στη
νεφελώδη ορμή των συναισθημάτων ένιωθε υπερήρωας, ανίκητα ικανή να πλησιάσει το
δικό της απόγειο. Είχε κάνει λάθος, λοιπόν. Με εκείνον, με τον έρωτα, με όσα αυτός
περιέχει, αποκτά, σημαίνει.
Δεν είχε
καταλάβει, δεν είχε αφήσει την καρδιά να της δείξει ξεκάθαρα, πως μόνο η αγάπη
μπορεί να δώσει με τόση λαχτάρα την πνοή του ονείρου, πως τα μάτια του
ερωτευμένου ρουφούν με δίψα την ευτυχία κι έπειτα ψάχνουν να πολλαπλασιάσουν
αυτή την ευτυχία γεμίζοντας τη ζωή του με τα κατορθώματα της εσωτερικής του
δύναμης. Δεν είχε αντιληφθεί ότι, επειδή κάποιος είναι ερωτευμένος, μπορεί και
ονειρεύεται, ότι, επειδή δεν είναι πια μονάδα, μπορεί να εκπέμψει τη μαγική του
ένωση στο σύμπαν κι ύστερα καλυμμένος από αυτή τη χρυσόσκονη να προσθέσει στην
τροχιά των αισθημάτων για τον άνθρωπό του στόχους, που αλλιώς ίσως δεν τολμούσε
ποτέ να δοκιμάσει και να πραγματοποιήσει. Ο έρωτας ωθεί προς τα μπροστά τελικά,
δεν καθηλώνει πίσω. Ενεργοποιεί και ζωντανεύει, δε φυλακίζει στο άδειο, όταν
στέκεται μόνο του, κουκούλι της ερωτικής σχέσης. Ο έρωτας είναι η δύναμη, όχι
το εμπόδιο.
Κι όμως,
συνέχιζε να την πονάει, συνέχιζε να της κεντρίζει τα ελαττώματά της η ζήλια, το
παράπονο πως το ταίρι της πάλευε για κάτι τόσο έξω από εκείνη. «Πώς μοχθείς για
κάτι που σε κρατά μακριά μου;» Μπορούσε, γιατί μοχθούσε μαζί της. Αυτό δεν είχε
δει τόσο καιρό. Μέτραγε την απόσταση και μάτωνε, μα δεν κοιτούσε μέσα της, εκεί
που υπήρχε εκείνη, μαζί του. Τη ζάλιζαν τα χιλιόμετρα, μα δε βουτούσε στην
ηρεμία του δεσίματός τους, εκεί όπου υπάρχουν μόνο οι δυο τους, ταξιδευτές και
συνοδοιπόροι σε μια κοινή ζωή φτιαγμένη από το μείγμα των ονείρων τους. Γι’
αυτή την κοινή ζωή πάλευε, γι’ αυτά τα αστέρια που δικά του δικά της -δεν έχει
σημασία- θα φώτιζαν το μονοπάτι τους. Ίσως χωρίς εκείνη να μην ξεκίναγε ποτέ να
τα φτάσει. Γιατί σε ποια αγκαλιά θα τα κοίταζε γαλήνιος και περήφανος; Ποιον
δρόμο θα ήθελε να φωτίσει αν όχι αυτόν της αγάπης τους, που μπορεί να αντέξει
μια απόσταση των σωμάτων, για να απολαύσει το αιώνιο φως των αστεριών που μαζί
τοποθέτησαν στο θόλο της;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου