Κι έτσι αρχίζουμε...

    

          Είναι αλήθεια (δική μου αλήθεια σίγουρα, αλλά νομίζω και αρκετών άλλων ανθρώπων) ότι τις αποφάσεις τις παίρνει κανείς σε δύο φάσεις. Πρώτα έρχεται η ιδέα, σαν ξαφνικός λαμπτήρας που ανάβει μες στο μυαλό, όπως απεικονίζουν τα κόμικς, χαρούμενη, ενθουσιώδης και εξαιρετικά νεφελώδης ακόμη. Δεν θυμάμαι να πω πότε ακριβώς έκατσε αυτό το συννεφάκι της δημιουργίας πάνω από το δικό μου κεφάλι. Μάλλον γιατί δεν άναψα εγώ η ίδια αυτή τη λάμπα που λέγαμε, μου πάτησαν άλλοι τον διακόπτη. Φαντάζομαι το λογικό είναι, όταν κάποιος αδημονεί όλη μέρα να φτάσει το βράδυ, η ιερή ώρα που θα του επιτρέψει να ανοίξει με λαχτάρα το κομπιούτερ και να πατήσει τα πλήκτρα με αγάπη που εξηγείται μόνο στην περίπτωση της πραγματικής απόλαυσης του γραψίματος, να σκεφτεί μόνος του την ιδέα ενός blog. Μόνος του να σκεφτεί το αυτονόητο. Όμως καμιά φορά τα αυτονόητα είναι που αγνοεί ο εγκέφαλός μας, ο δικός μου μάλιστα συχνότατα.

          Το δεύτερο στάδιο περιλαμβάνει φυσικά την υλοποίηση. Εκεί αρχίζει η όλη κατάσταση να χαλάει –ή να ομορφαίνει υπέροχα. Εκεί που οι ιδέες μορφοποιούνται ή εκεί που πεθαίνουν. Η φάση αυτή κράτησε για μένα μήνες, ίσως και χρόνια, μιας και όπως προανέφερα δεν θυμάμαι πότε ακριβώς κάποιος δικός μου άνθρωπος με παρότρυνε να φτιάξω ένα blog. Όλον αυτόν τον καιρό ήμουν ιδιαίτερα ασαφής ως προς τις προθέσεις μου. Θα αναρτώ όποια σκέψη μου έρχεται στο μυαλό, έλεγα, πάνω σε οποιοδήποτε θέμα. Από τις φωτογραφίες των διακοπών μου μέχρι την άποψή μου για την πολιτική του Ομπάμα.

          Μα, μήπως θα ήταν καλύτερο –πιο δομημένο και πιο πιασάρικο αν θες- να υπάρχει μια συγκεκριμένη θεματολογία; Ένα κοινό στοιχείο σε κάθε τι που γράφεις και θες να διαβάσει ο άλλος; Η αντίρρηση μου ήρθε όταν η φάση της υλοποίησης ήταν πλέον προ των πυλών. Ένα αυγουστιάτικο βράδυ (ξέρω, ακούγεται αρκετά κοινότυπο, αλλά έτσι έγινε). Η ερώτηση διατυπώθηκε φωναχτά και απρόσμενα, την ώρα που μιλούσα με έναν φίλο μου στο skype. «Γιατί δεν ασχολείσαι με τη γυναικεία ψυχολογία;» με ρώτησε. «Σ’ έχω πρήξει με τον τρόπο που σκέφτομαι και συμπεριφέρομαι, ε; Μην πεις όχι, ξέρω ότι είναι έτσι.» ήταν η δικιά μου απάντηση. Το όχι ήρθε παρ’ όλ’ αυτά, αλλά η δική μου προσοχή είχε πάρει άλλη κατεύθυνση πλέον. «Δεν είναι κάπως περιοριστική αυτή η θεματολογία; Εγώ θέλω να γράφω και για άλλα πράγματα, για την επικαιρότητα π.χ., κοινωνικά προβλήματα, ίσως και πολιτικά καμιά φορά.» «Γράψε για τον κόσμο μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας.»

          Να το το κοινότυπο πάλι. Μα είχε δίκιο. Μια γυναίκα, που λατρεύει να μιλάει, να φιλοσοφεί και να αναλύει τον έρωτα και τις σχέσεις, που σκέφτεται πολύπλοκα, ακατανόητα πολλές φορές, που δακρύζει στη θέα ενός απροστάτευτου ζώου ή ενός γεράκου στα φανάρια να πουλά χαρτομάντιλα, μια κλασική γυναίκα, κυκλοθυμική, με αντιδράσεις απρόβλεπτες ακόμα και στην ίδια, αλλά περήφανη για τον εαυτό της, όσο κι αν ξέρει πως ο αγώνας της είναι να μάθει να συγκρατεί τα ελαττώματά της, αυτό είμαι εγώ και αυτό θέλω να μοιραστώ με όσους επισκεφτούν το blog μου. Μπορεί να πω ιστορίες χιλιοειπωμένες. Αλλά αυτό δεν φιλοδοξεί να κάνει καθένας που ασχολείται με το λόγο; Σε πράγματα συνηθισμένα να δώσει μία καινούρια διάσταση με τα λόγια του.

          «Δεν θέλω όμως σε καμία περίπτωση να το κάνω σαν Cosmopolitan.» του είπα, για να μην περιμένει κάτι διαφορετικό από αυτό που ήθελα εγώ να δώσω. «Δεν θα το κάνεις.» έγραψε λιτά εκείνος στο chat του skype. Δεν ήταν παράκληση η φωνή του, ούτε προτροπή. Ήταν σε οριστική έγκλιση (γλωσσολόγος γαρ, τα προσέχω αυτά…), ήταν δήλωση του πραγματικού, βεβαιότητα. Ήξερε απλά πως μέλημά μου ήταν να χτίσω με λέξεις έναν κόσμο, ο οποίος πριν τη δημιουργία αυτού του blog ήταν χτισμένος μέσα μου με συναισθήματα.

          Ο τίτλος διαμορφώθηκε λίγες μέρες αργότερα. Περιέχει τρεις βασικές πλευρές μου. Το όνομα και το φύλο μου βεβαίως, αλλά και το στοιχείο του ζωδίου μου. Όχι πως πίστεψα ποτέ με προσήλωση στα ζώδια. Δεν θα το ανέφερα καν, αν τα χαρακτηριστικά που δίνονται σε όποιον έχει γεννηθεί Απρίλιο και είναι κριός, δεν ταίριαζαν με τον χαρακτήρα μου. Οξυθυμία, αυταρχική πολλές φορές διάθεση που πηγάζει από την προσπάθεια ελέγχου των πάντων, ισχυρογνωμοσύνη, κτητικότητα, ένταση, αλλά και δοτικότητα, αφοσίωση. Και πάλι, δεν θα ανέφερα καν αυτά τα χαρακτηριστικά, αν δεν θεωρούσα ότι λίγο ως πολύ διακρίνουν κάθε γυναίκα...