Μεγάλες αγάπες...(?)

Είναι μερικοί που στο facebook βγάζουν τα εσώψυχά τους. Κι αν τύχει να τους έχεις φίλους εκεί, ακόμα κι αν έχετε να μιλήσετε πάνω από χρόνο, ακόμα κι αν ποτέ δεν λέγατε τίποτα παραπάνω από μία σκέτη καλημέρα, τώρα έχεις τη δυνατότητα να μάθεις με κάθε λεπτομέρεια τα περί της προσωπικής τους ζωής. Με ποιον τα έφτιαξαν, αν τον αγαπάνε, κάθε πότε μαλώνουν, αν χώρισαν, γιατί χώρισαν.

Ειδικά με το κεφάλαιο χωρισμός γίνονται οι μεγαλύτερες εξομολογήσεις. Καψουροτράγουδα στη μέση της νύχτας, φωτογραφίες με το τσιγάρο στο στόμα και βλέμμα όλο νόημα «περνώ και μόνη μου καλά», κοινοποίηση άρθρων σχετικά με το «πώς θα ξεπεράσετε το χωρισμό σε δέκα απλά βήματα». Ωραία ως εδώ, προσωπικά αδιαφορώ για τον καθένα που επιλέγει να επιβεβαιώσει περίτρανα το ρόλο του facebook ως της μεγαλύτερης χαράς της κουτσομπόλας παγκοσμίως. Το θέμα μου αρχίζει όταν οι εν λόγω χωρισμένοι αρχίζουν να ποστάρουν βαρύγδουπα τσιτάτα για την ελαφρότητα της αγάπης, για τις μεγάλες αγάπες που όσο δύσκολα βρίσκονται τόσο εύκολα χάνονται, για τους έρωτες που πάντα δειλιάζουν και ποτέ δεν τα καταφέρνουν, για τη ζωή που στάθηκε εμπόδιο σε δυο καρδιές που προορίζονταν η μία για την άλλη, για το χαρακτήρα του αγαπημένου και τα ελαττώματά του που υπερκάλυψαν τα τόσα συναισθήματα και άλλα τέτοια.

          Τότε είναι που αναρωτιέμαι: μα κανείς, κάποιος φίλος, κάποιος πραγματικά αγαπημένος άνθρωπος, δεν βρίσκεται να τους πει ότι λένε σαχλαμάρες; Όχι τόσο επειδή εκτίθενται βγάζοντας σε κοινή θέα τις απόψεις τους περί αγάπης και έρωτα, απόψεις πάντα δοσμένες υπερβολικά μέσα στην οργή του χωρισμού, αλλά επειδή τις πιστεύουν. Κανείς δεν έχει βρεθεί να τους πει ότι οι μεγάλες αγάπες δεν χάνονται εύκολα κι ότι οι μεγάλοι έρωτες ποτέ δεν δειλιάζουν;

          Νομίζω πως τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα για όλους –αλλά ειδικά και για εμάς τις γυναίκες που τείνουμε να ονειρευόμαστε από το πρώτο ραντεβού και να παραμυθιαζόμαστε με περισσή αγνότητα- αν είχαμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι απλά δεν υπήρξε ποτέ αγάπη είτε από μέρους του είτε και από μέρους μας. Απλά δεν σ’ αγαπάει, κατά το απλά δεν σε γουστάρει, αλλά σε ένα δεύτερο στάδιο. Εντάξει, μπορεί να σε γούσταρε, να έκανε σχέση μαζί σου, μπορεί κι εσύ να τον θέλησες, να νόμισες ότι είναι ο έρωτας της ζωής σου. Όμως δεν ήταν. Γιατί αν ήταν, δεν θα είχατε χωρίσει. Ή τέλος πάντων δεν θα είχατε χωρίσει στο μήνα πάνω, επειδή εκείνος αισθάνθηκε πνιγμένος που κοιμήθηκες μία φορά σπίτι του ή επειδή εσύ  τσαντίστηκες που δεν μπορούσες να τον κάνεις ό,τι θέλεις.

          Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αγάπη, πόσο μάλλον μεγάλη αγάπη. Οι μεγάλες αγάπες βρίσκονται δύσκολα – σε αυτό θα συμφωνήσω με τις απανταχού πληγωμένες εκδηλωτικές ψυχές- αλλά τελειώνουν εξίσου, μην πω και περισσότερο, δύσκολα. Οι μεγάλοι έρωτες αντέχουν, βρίσκουν πάντα το θάρρος και ποτέ το δρόμο της υπεκφυγής. Οι άνθρωποι που είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον δεν φεύγουν, δεν καταλήγουν μόνοι ξημερώματα να θρηνούν τις χαμένες ελπίδες. Μένουν, παλεύουν μαζί κι αποχωρούν μόνο όταν δεν γίνεται αλλιώς και το κάνουν πάντα με πόνο κι όχι επειδή πιέστηκαν που δεν πήγαν το καλοκαίρι διακοπές με τους κολλητούς στη Μύκονο να χαζεύουν αιθέριες υπάρξεις.

          Ίσως ακούγεται απόλυτο, αλλά έτσι είναι. Όλοι το καταλαβαίνουν κάποια στιγμή, όταν γνωρίσουν κάτι που είναι πραγματικά αγάπη. Τότε γίνεται πολύ φανερό πόσο χαζό ήταν που κάποτε στηρίχθηκαν σε δικαιολογίες. Οι μεγάλες αγάπες, τα δυνατά συναισθήματα δεν έχουν ανάγκη δικαιολογιών κι έχουν μια ιδιαίτερη ικανότητα να μην σου αφήνουν αμφιβολία ή έστω όχι τόσο συχνά. Θυμηθείτε το την επόμενη φορά που ο εαυτός σας θα προσπαθήσει να σας πείσει, ίσως για να πιαστεί από κάπου, ότι κάποιος που υπήρξε απλά περαστικός ήταν η αγάπη της ζωής σας…

Διαβάστε το επίσης και στο eyedoll.