Καλοκαίριασε για τα καλά, οι περισσότεροι έχετε φύγει αλλά εγώ εδώ, στις επάλξεις. Σκέφτηκα, λοιπόν, να γράψω για ένα θέμα επίκαιρο πάντα και στις μέρες μας, για τον έρωτα
που συναντάει δυσκολίες, όχι δυσκολίες όμως σαν αυτές που βλέπουμε στα
τούρκικα, δολοπλοκίες και οργανωμένα σχέδια εξόντωσής του, αλλά δυσκολίες
καθημερινές, συνηθισμένες, από αυτές που προκύπτουν από τις περιστάσεις, τις
οικονομικές όπως στην εποχή μας αλλά και όλες αυτές που θα πέσουν πάντα στο
δρόμο του, προγραμματισμένες θαρρείς να τεστάρουν την αντοχή του.
Αφορμή υπήρξε η ταινία «Αν» του
Παπακαλιάτη που επιτέλους παίχτηκε πριν λίγα βράδια στο dvd μου. Η υπόθεση ό,τι πρέπει για να γεννήσει
τον προβληματισμό μου: ένας άντρας ερωτεύεται μία γυναίκα και προχωράει μαζί
της σε όλα τα στάδια, παντρεύονται, κάνουν παιδί, χωρίζουν. Παράλληλα, η ταινία
μας δείχνει και ένα δεύτερο σενάριο, τον ίδιο άντρα και την ίδια γυναίκα χωρίς
όμως να έχουν γνωριστεί, διότι εξέλειψε το τυχαίο γεγονός, το οποίο στην πρώτη
περίπτωση οδήγησε στη γνωριμία τους. Τελικά, το πρώτο σενάριο τελειώνει με
απόλυτη ρήξη του ζευγαριού και διαζύγιο, γιατί δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν την
οικονομική κρίση, την ανεργία και γενικά τις δυσκολίες, με τις οποίες τους
φόρτωσε η οικογενειακή ζωή σε μια τόσο ασταθή περίοδο, ενώ στο δεύτερο σενάριο
οι ήρωες γνωρίζονται τελικά, αλλά πολύ αργότερα, όταν πλέον τα πράγματα έχουν
βελτιωθεί για αυτούς, και κάπως έτσι τελειώνει η ταινία υπονοώντας ότι τελικά
στη δεύτερη περίπτωση το ζευγάρι έζησε ευτυχισμένο.
Αν και, λοιπόν, η ταινία παρουσιάζει
την αντίληψη ότι η τύχη δεν παίζει κανέναν ρόλο στο να γνωρίσεις τον έρωτα της
ζωής σου, αν και θεωρεί πως κάτι τέτοιο ανήκει στη σφαίρα του πεπρωμένου και θα
συμβεί ούτως ή άλλως, δίνει σπουδαία σημασία στο ρόλο της τύχης για την
μετέπειτα εξέλιξη αυτού του έρωτα. Παρουσιάζει τις ποικίλες δυσκολίες ως
καθοριστικούς παράγοντες επιτυχίας ή αποτυχίας της σχέσης και τελικά κλείνει με το μήνυμα πως,
ενώ δεν είναι τυχαίο το ότι γνώρισες κάποιον άνθρωπο, με τον οποίο ταίριαξες
και αγαπήθηκες, εντούτοις, αν τελικά μείνατε μαζί και κράτησε η σχέση σας, αυτό
είναι τυχαίο, είναι καθαρά αποτέλεσμα του γεγονότος ότι στο δρόμο σας δεν
εμφανίστηκαν εμπόδια και δυσκολίες, γεγονός το οποίο εν τέλει δεν εξαρτάται
ούτε μπορεί να επηρεαστεί από σένα.
Σε αυτή τη λογική κινούνται και οι
ολοένα αυξανόμενες απόψεις, ψυχολόγων και μη, που κάνουν λόγο για την
επενέργεια της οικονομικής κρίσης πάνω στις ερωτικές σχέσεις και πόσο αυτή τις
έχει καταστήσει ουσιαστικά αδύνατες. Κάπως έτσι βλέπεις παντού γύρω σου
ζευγάρια να χωρίζουν, γιατί δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν την ανεργία που
έπληξε τον έναν ή και τους δύο, και ακούς ολοένα και περισσότερους ανθρώπους να
ισχυρίζονται ότι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να αναζητήσουν το ταίρι τους, αφού
και να το βρουν μέσα σε μια τόσο αντιερωτική εποχή αργά ή γρήγορα θα χωρίσουν.
Οι απόψεις αυτές, όμως, δεν είναι σύμπτωμα της γενικότερης απαισιοδοξίας που
μας διακατέχει τα τελευταία πένθιμα ομολογουμένως χρόνια. Ακόμα και πριν την
κρίση ήταν κοινός τόπος, τουλάχιστον στους συνομηλίκους μου, η αντίληψη περί
καταλληλότητας της χρονικής στιγμής που θα ερωτευθείς κάποιον, όχι τόσο με την
προφανώς λογική έννοια ότι δεν μπορείς να ερωτευθείς δύο ανθρώπους ταυτόχρονα
αλλά με την έννοια ότι ένας έρωτας δεν έχει μέλλον αν δεν εκπληρωθεί στην
κατάλληλη ηλικία, υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις, όταν όλα θα είναι
τακτοποιημένα κλπ…
Μα, για να καταλάβω, τι έρωτας είναι
αυτός αν δεν μπορεί να υπερπηδήσει τα όποια εμπόδια; Τι αγάπη είναι αυτή που
για να κρατήσει χρειάζεται ειδικές προϋποθέσεις; Ο έρωτας, ο πραγματικός, αυτός
που έχει τα φόντα να μετεξελιχθεί σε δυνατή αγάπη, δεν σκαμπάζει από εμπόδια
και δεν ζητάει προϋποθέσεις για να στηριχθεί. Έχει την καταπληκτική ικανότητα
να παραμένει ζωντανός, ακόμα και αν όλα γύρω του πεθαίνουν. Έχει την ευελιξία
να προσαρμόζεται στις καταστάσεις και να ευτυχεί ακόμα και με το λίγο. Όχι πως
δεν ενδέχεται να λυγίσει κάποιες φορές, να λιποψυχήσει προς στιγμήν, να
λαβωθεί. Όμως ο έρωτας κι αν λαβώνεται επιστρέφει πάντα πιο δυναμωμένος. Πιο
συνειδητοποιημένος απέναντι στους εχθρούς και πιο σίγουρος ότι μπορεί να τα
καταφέρει. Δεν υπάρχουν συγκυρίες που θα καταστρέψουν μια σχέση ανάμεσα σε δύο
ανθρώπους ώριμους, που ξέρουν ότι αγαπιούνται κι είναι πρόθυμοι να παλέψουν για
αυτή την ιερότητα. Οι συγκυρίες, όταν καταστρέφουν μια σχέση –όχι όταν την
κλονίζουν ή την ταλαιπωρούν- δείχνουν απλά ότι αυτή δεν άξιζε να παραμείνει,
ότι θα καταστρεφόταν ούτως ή άλλως αν όχι από τη συγκεκριμένη συγκυρία, σίγουρα
από κάποια άλλη, και αν ούτε από αυτή, τότε με το πέρασμα του χρόνου.
Δεν φταίνε οι περιστάσεις, ποτέ δεν
έφταιξαν. Αυτές είναι πάντα ο καταλύτης και ποτέ η ουσιαστική αιτία. Αιτίες
είναι άλλες και αυτές τις αιτίες ο έρωτας τις προσπερνάει. Γιατί τελικά η αγάπη
όντως νικάει τα πάντα. Ακόμα και την οικονομική κρίση.
Διαβάστε το επίσης και στο eyedoll.
Η ζωή μας είναι ένας μαραθώνιος κι όχι ένα κατοστάρι. Πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν και τις σχέσεις τους σαν μία διαδρομή σύντομη, θυελλώδη και παθιασμένη. Γρήγορα εξαντλούνται και βαριούνται. Είναι ανώριμο και άδικο για την ίδια μας την ζωή να θεωρούμε ότι η τύχη καθορίζει τις σχέσεις μας. Εμείς είμαστε αυτοί που αποφασίζουμε να αναπτύξουμε και να δουλέψουμε την σχέση με τον άνθρωπο της ζωής μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή