Εμπιστοσύνη θέλει η απόσταση. Ειλικρινή, ατόφια, σκληρή και σταθερή σαν τοίχο από το πιο ανθεκτικό υλικό, μα και ευέλικτη. Να μπορεί να προσαρμόζεται, να αναγεννιέται, να παλεύει και να μη γνωρίζει την ήττα ποτέ. Πώς αλλιώς θα μείνει πάντα νικήτρια στο σκληρό αγώνα με την ανασφάλεια; Την αληθινή, αυτή που θεριεύει όσο η απόσταση, μετρημένη σε χιλιόμετρα, σε κουβέντες, σε συνήθειες, μεγαλώνει. Αυτή, που ωριμάζει και προκαλεί βαθιά λύπη, όχι το χαρούμενο βρέφος μιας σχέσης, το οποίο με τα νάζια του κρατά τον έρωτα δυναμωμένο. Αυτή είναι αθώα, ίσως και απαραίτητη.
Μα όταν ένα ζευγάρι χωρίζεται, η μια ζωή σπάει στα δύο. Αν αυτό είναι ποτέ δυνατόν. Κι ακόμα κι αν είναι, αποδεκτό δεν μπορεί να γίνει. Από κανέναν. Αυτός που φεύγει έχει το φόβο του κενού, τη γνώση του πόνου του μα και της ευκολίας αναπλήρωσής του. Ξέρει πως ο σύντροφος του πονά για τη βίαιη αποκοπή, αλλά μέσα του νιώθει όλο και πιο έντονα ότι οι αλλαγές για το ταίρι του δεν ήταν μεγάλες, ότι κάποιες σταθερές είναι εκεί, απαράλλαχτες και προστατευτικές. Ξέρει πως τα περισσότερα κομμάτια της ζωής που έσπασε έμειναν πίσω και μπορούν να συνδυαστούν ξανά σε ένα καινούριο παζλ, σε μια καινούρια διαδρομή χωρίς αυτόν. Έχει συναίσθηση για όλα αυτά και φοβάται, ζηλεύει και προσπαθεί να κρατηθεί, για να μη μείνει απέξω, κομπάρσος στο έργο, στο οποίο κάποτε ήταν πρωταγωνιστής.
Όμως, κι αυτός που μένει πίσω φοβάται. Ακόμα και στην περίπτωση που η φυγή του συντρόφου του είναι υποχρεωτική, προσωρινή και ανυπόφορη για τον τελευταίο. Φοβάται, γιατί βλέπει μια καινούρια ζωή να αναδύεται, μια ζωή, από την οποία είναι απών, την οποία μόνο να φανταστεί και να γνωρίσει ελάχιστα μπορεί. Μόνο από αυτά που επιλέγει ο άνθρωπός του να μοιραστεί μαζί του μπορεί να εξοικειωθεί λίγο ή πολύ με αυτό το άπιαστο, το μακρινό, το ξένο. Έχοντας συνηθίσει να αγνοεί ελάχιστα από αυτά, τα οποία συνιστούν την προσωπική, ατομική ζωή του συντρόφου του, έχοντας αποδεχτεί και πλάσει στο νου του παραστατικά τις ασχολίες, οι οποίες δεν περιλαμβάνουν τον ίδιο, σαστίζει μπροστά στο καινούριο, την ταχύτητα, με την οποία αναπτύσσεται και τις πλευρές του που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να φωτιστούν ικανοποιητικά στο σύντομο διάστημα της αρχής.
Γιατί στην αρχή είναι που η ζήλια, ο φόβος, η ζάλη του μετέωρου φουντώνουν. Τότε που το αγαπημένο πρόσωπο παύει ξαφνικά να είναι απόλυτα οικείο, τότε που το πλαίσιο γύρω από εκείνο θολώνει και μαζί παρασύρει στο θάμπωμα και τη λογική. Γιατί όπου υπάρχει ανασφάλεια, η λογική κρίση στέκει πίσω αποκαμωμένη. Αυτή η αρχή είναι που μοιάζει απελπιστικά με τα χτυποκάρδια και τις υπερβολές της πρώτης γνωριμίας, τότε που όλη η ύπαρξη του άλλου είναι δυσδιάκριτη. Μόνο που σε εκείνο το διάστημα δεν έχει μεσολαβήσει ακόμα το δέσιμο, αυτή η άγρια και ταυτόχρονα γλυκιά αίσθηση της εξάρτησης, της αγάπης ανάκατης με ανάγκη του αγαπημένου.
Σε αυτή τη δύσκολη αρχή, την πιο συναισθηματική, τα κενά αυτής της άγνωστης ζωής μόνο η εμπιστοσύνη μπορεί να καλύψει. Γιατί είναι η μόνη που μπορεί να κοιτάξει απευθείας στο οικείο, αυτό το ελάχιστο που έχει απομείνει και συνιστά τον πυρήνα της ένωσης. Είναι η μόνη που μπορεί να πιαστεί γερά από αυτό και μαζί του να ταξιδέψει στις νέες πολιτείες σώφρων, σίγουρη και ήρεμη. Και τελικά μόνο με αυτή μπορεί ο άνθρωπος να απωθήσει τους πειρασμούς που του ουρλιάζουν ότι απορρίπτεται και να χτίσει ξανά τη ζωή που έσπασε στα δύο γνωρίζοντας ότι αγνοεί μα έχοντας την υπομονή να περιμένει και να μάθει.
Αλεξιάννα ξεκινάς το κείμενο σου με μια λέξη ουτοπική στη σημερινή εγωιστική κοινωνία που ζούμε. Οι σχέσεις από απόσταση δημιουργούν στην αρχή ένα αίσθημα έλλειψης του αγαπημένου μας προσωπου το οποίο όμως με το καιρο η συνηθεια και οι απαγορευμένες σκέψεις το κάνουν να φθείρεται και να θαμπωνει όπως τα παράθυρα έπειτα απο την βροχή...δυσκολευόμαστε να θυμηθουμε πρόσωπα καταστάσεις και ο χειρότερος κίνδυνος δεν είναι το συναίσθημα το οποίο θα υπάρχει πάντα με την προσμονή της επικείμενης συνάντησης έπειτα απο αρκετό καιρό χωρισμού, αλλά η πιθανότητα να...βαλτώσει ότι νιώθάμε για το αγαπημένο μας πρόσωπο. Υπάρχουν βέβαίως και περιπτώσεις που η απόσταση δημιουργεί δυνστότερα συναισθήματα και σε κάνει να διαχειρίζεσαι τέτοιες καταστάσεις που είναι σημαντικό για την μετέπειτα ζωή σου, αλλά πες μου πόσες τέτοιες περιπτώσεις γνωρίζεις προσωπικά?Σίγουρα όχι παραπάνω από τα δάχτυλά του ενός χεριου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑααα και για να μην το ξεχάσω...Είσαι πολύ ψαγμένη τελικά...Και με έναν όχι αφόρητο ρομαντισμό όπως μπορεί να θεωρήσουν πολύ διαβάζοντας το κείμενο σου αλλα έναν καλπάζοντα ρομαντισμό με ισχυρή γνώση της πραγματικότητας ομως... Καλό βραδυ...
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Μάκη μου,
Διαγραφήκαταρχάς να σου πω πως έχω βαρεθεί (με την καλή έννοια) να σου λέω ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά θα σε ευχαριστήσω για άλλη μια φορά!
Για μένα οι σχέσεις από απόσταση δεν είναι δύσκολες. Μπορεί να ακούγεται τρελό αυτό που λέω αλλά θα εξηγηθώ. Από άποψη ακραίων συναισθημάτων, πόνου, νοσταλγίας, ζήλειας, ανασφάλειας, ανυπομονησίας, ναι είναι, πολύ...
Δεν είναι όμως δύσκολες από άποψη διατήρησης. Αν χαλάσει μια σχέση, αν βαλτώσουν όλα όσα νιώθαμε, τότε απλά η σχέση δεν άξιζε. Αν βάλτωσε, επειδή ο άλλος έφυγε (και φυσικά αναφέρομαι σε περιπτώσεις που ο άλλος πρέπει να φύγει και όχι επειδή του ήρθε ξαφνικά να ταξιδέψει στον κόσμο ή να βρει τον εαυτό του) τότε πώς θα άντεχε άλλα πολύ σημαντικότερα χτυπήματα; Τη φθορά του χρόνου και ίσως της συγκατοίκησης, τις κατραπακιές της ζωής;
Ένα τέλειο διαγνωστικό τεστ είναι η απόσταση, που κοιτάει με το μικροσκόπιο κάθε παράμετρο της σχέσης και τη διαλύει αν βρει το οτιδήποτε. Αλλά ίσως είναι καλύτερα έτσι. Να διαλυθεί νωρίς πριν τη διαλύσουν άλλοι παράγοντες που θα πονέσουν πιο πολύ.
Σκληρό αυτό που λέω, αλλά έτσι είναι. Τώρα στις υπόλοιπες σχέσεις, αυτές που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού (εγώ ξέρω μερικές, για κάποιες μπορώ να εκφέρω προσωπική γνώμη, για κάποιες άλλες ακούω αυτά που μου λένε) σαφώς υπάρχει ένας αγώνας, ο αγώνας της εμπιστοσύνης που γράφω και στην ανάρτηση. Ο αγώνας ο άλλος, αυτός της διατήρησης του ενδιαφέροντος, νομίζω είναι πιο δύσκολος απέναντι στην καθημερινότητα παρά απέναντι στην απόσταση. Αρκεί να βρεθεί η ισορροπία βέβαια ανάμεσα στις δύο μάχες, γιατί η υπερβολική εμπιστοσύνη μπορεί να καταλήξει σε αδιαφορία και το υπερβολικό ενδιαφέρον σε προσκόλληση και απώλεια των ατομικών φιλοδοξιών.
Θα μου πεις, μετά από όλα αυτά μου λες ότι είναι εύκολο; Για μένα δεν έχει μεγαλύτερη δυσκολία απ' ότι οι σχέσεις άνευ αποστάσεως...
Καλό βράδυ :)
Ναι έτσι θα συμφωνήσω....Δεν έχει μεγαλύτερη δυσκολία από τις σχέσεις ανευ αποστάσεως...Η διαφορά είναι όμως πως όταν αγαπάς κάποιον θέλεις να του το δείχνεις καθημερινα...Να τον αγγίζεςι, να τον αγκαλιάζεις να μιλάς μαζί του κοιτώντας τον στα μάτια...Να ξέρεις πως θα είναι δίπλα σου ανά πάσα ώρα και στιγμή με σάρκα και οστα... Η ανανέωση μιας σέσεης δεν γίνεται με μαι κατάσταση ετσιθελική κατάσταση (επειδή κάποιος λόγω επαγγελματιών υποχρεώσεων πρεέπει να φύγει πχ...) αλλά όταν αυτή η απόφαση παίρνεται από κοινού... Ειδάλλως όσο κατανόηση και να υπάρχει η πλευρά που μένει πίσω έχει έντο το αίσθημα της εγκατάλειψης... Με ότι αυτό συνεπάγεται. Καλημέρα!
ΔιαγραφήΚαλημέρα!
ΔιαγραφήΚοίταξε να δεις, οι "ετσιθελικές καταστάσεις" πάντα σκοτώνουν μια σχέση, δεν την ανανεώνουν. Όμως, κακά τα ψέματα στην εποχή μας η απόσταση και η φυγή του ενός στο εξωτερικό δεν είναι επιλογή. Οπότε εκεί, σαφώς υπάρχει στην αρχή το αίσθημα εγκατάλειψης αλλά μετά υπάρχει και το αίσθημα της περηφάνιας για τον άνθρωπό σου και της κατανόησης πως αν σκοτώσει τα όνειρά του για τη σχέση, τότε αργά ή γρήγορα θα σε μισήσει ή θα γίνει ένα άτομο λειψό. Γιατί αν ο άλλος έχει σπουδάσει και η επιλογή στην Ελλάδα είναι να δουλεύει ως σερβιτόρος π.χ., πρέπει εσύ να τον ωθήσεις να κάνει το βήμα μπροστά. Γιατί τι να τον κάνεις να τον έχεις εδώ, να τον κοιτάς στα μάτια και να βλέπεις απογοήτευση και παραίτηση;
Κάπου εδώ λοιπόν μπαίνει η αγάπη...
Αγαπητή Αλεξιάννα πολύ ωραία ανάρτηση. Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι σχέση εξ αποστάσεως δεν θα έκανα ποτέ. Χάνεις πολλά, κερδίζει κάπου ο ένας από τους δύο σε θέματα πρακτικά, αλλά εκ φύσης μου είμαι πλάσμα συναισθηματικό, θέλω να δείχνω και να παίρνω αγάπη, όχι από απόσταση χιλιομέτρων, αλλά λίγων εκατοστών. Επειδή συμφωνώ στο τελευταίο που λες, στο σχόλιό σου, "κάπου εδώ μπαίνει η αγάπη", θα συμπληρώσω ότι δεν είναι σωστό μεν να κρατάς τον άλλον πίσω και να μην κάνει το βήμα μπροστά, αλλά επίσης σωστό δεν είναι είναι να αφήνεις τον εαυτό σου με κενά συναισθηματικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως κανείς δεν ξεκινάει εύκολα μια σχέση εξ αποστάσεως, το θέμα είναι τι κάνεις όταν σου προκύπτει στην πορεία. Χωρίζεις μπροστά στο ενδεχόμενο συναισθηματικό κενό ή το παλεύεις; Εγώ θα επέλεγα το δεύτερο, μόνο σε περίπτωση που ήξερα πως δεν γίνεται αλλιώς.
ΔιαγραφήΓιατί και το να χωρίσεις μπροστά στην πρώτη δυσκολία της ζωής, δεν είναι έλλειψη θάρρους; Δεν θα σου φέρει μεγαλύτερο συναισθηματικό κενό ο χωρισμός από τον άνθρωπο, με τον οποίο αγαπιέστε;
Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!
Δυστυχώς έχω έρθει σε τέτοια κατάσταση, δύο φορές, την πρώτη το πάλεψα όσο γινόταν και γι΄αυτό την δεύτερη φορά επέλεξα το πρώτο που λες παραπάνω... το έτερον ήμισυ επέλεξε να μείνει... Δεν το χαρακτηρίζω έλλειψη θάρρους αλλά ειλικρίνεια, γνώση του εαυτού σου, των ορίων σου εάν θες. Ανάλογα πάντα και με τις καταστάσεις. Από το να είσαι εγκλωβισμένος σε μία τέτοια σχέση που σε κάνει ευάλωτο κλπ κλπ και ίσως να μην υπάρχουν οι ισορροπίες τότε ναι καλύτερα όσο και εάν αγαπάς τον άλλον να τον αφήνεις εντελώς ελεύθερο, το ίδιο και τον εαυτό σου. Σαφώς, και σε μία σχέση που δεν τίθεται θέμα απόστασης υπάρχουν προβλήματα, ονειρική σχέση δεν υπάρχει, ένα παραπάνω για εμένα πάντα μιλώντας όταν υπάρχει και η απόσταση ... δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, τα προβλήματα λύνονται πολύ πιο δύσκολα και όχι δεν το ξανά κάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος κανόνας, μόνο υποκειμενικά μπορεί να μιλήσει κάποιος πάνω σε αυτό κι όχι αντικειμενικά.
Σίγουρα μόνο υποκειμενική μπορεί να είναι η θεώρηση τόσο πολύπλοκων πραγμάτων, ο καθένας κρίνει από τις εμπειρίες του και τείνει τα δικά του πιστεύω και τις δικές του επιτυχίες ή αποτυχίες να τις τοποθετεί στο πάνθεον του κανόνα. Αυτό έκανα σίγουρα εγώ με τη συγκεκριμένη ανάρτηση. Όμως έχω έναν κανόνα που θα τολμήσω να πω πως τον θεωρώ αντικειμενικό: η απόσταση από μόνη της δεν σκοτώνει μια σχέση. Μπορεί να της δίνει το τελειωτικό χτύπημα, μπορεί να της υπερμεγεθύνει τα προβλήματα, μπορεί να τονίζει εξαντλητικά τις όποιες διαφορές στους δύο χαρακτήρες, αλλά πάντα υπάρχει κάτι από κάτω. Μπορεί αυτό το κάτι να μην φανερωνόταν ποτέ σε τέτοια ένταση, ώστε να οδηγούσε στο χωρισμό, μπορεί να φανερωνόταν μετά από χρόνια. Αλλά υπήρχε και η απόσταση ήταν απλά ο καταλύτης της αντίδρασης.
ΔιαγραφήΈτσι νομίζω και έτσι θέλω να πιστεύω ;)
Κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει σχέση αληθινή, ουσιαστική, όταν μέσα από αυτήν τα δύο άτομα δεν εξελίσσονται σε όλα τα επίπεδα. Δεν υπάρχει κανένα νόημα να έχεις σχέση και αυτή να μην σε ωθεί να βρεις τον εαυτό σου σε ένα ανώτερο επίπεδο. Αυτό, κατά την γνώμη μου, σημαίνει ότι ο σύντροφός σου όχι μόνο δεν πρέπει να σε εμποδίζει να αναπτύσσεσαι όπως θα έκανες εάν ζούσες μόνος σου, αλλά θα πρέπει και να σε ωθεί σε νέες εμπειρίες που θα σε ωριμάσουν και θα αναπτύξουν την αυτοπεποίθησή σου. Γι αυτό τον λόγο θα έπρεπε να δημιουργούνται οι σχέσεις, για να δυναμώνουν τα δύο μέρη της και μετά μαζί να ωριμάζουν την σχέση τους σε ένα ανώτερο επίπεδο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο συναισθηματικό ή πνευματικό επίπεδο αλλά και στο σεξουαλικό. Αν δεν μπορείς να κρατηθείς και βλέπεις παντού πειρασμούς, τότε σίγουρα η σχέση σου έχει κτιστεί σε σαθρά θεμέλια.. Το βρίσκω και λίγο ανεγκέφαλο όλο αυτό, μόνο δηλαδή όσο αγγίζω τον σύντροφό μου τον θυμάμαι, μετά πάπαλα. Ή προτιμώ να έχω δίπλα μου έναν ευνουχισμένο άνθρωπο χωρίς φιλοδοξίες και χωρίς ζωντάνια, παρά να έχω έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο που ακολούθησε και πραγματοποίησε όλα του τα όνειρα και εγώ ήμουνα δίπλα του χαρούμενος μαζί του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μιλάω θεωρητικά, δουλεύω μαζί με τον σύντροφό μου μια τέτοια σχέση εδώ και πολλά χρόνια που είμαστε μαζί.
Πολύ σωστά αυτά που λες, όμως περιγράφεις μια ιδανική κατάσταση, μια σχέση απόλυτα ισορροπημένη, μια σχέση με περίσσευμα αγάπης, χωρίς εγωισμούς και ακριβώς λόγω αυτού με μεγαλοψυχία και υπομονή. Δεν είναι βέβαια όλες οι σχέσεις έτσι ή νομίζουν πως είναι και με την απόσταση καταλαβαίνουν ότι δεν υπήρξαν έτσι ποτέ.
ΔιαγραφήΟπότε επανερχόμαστε σε αυτό που λέω και με το οποίο νομίζω ότι δύσκολα θα διαφωνήσει κάποιος, πως η απόσταση μόνο τις σχέσεις με σαθρά θεμέλια μπορεί να διαλύσει.
Καλό βράδυ :)
Συμφωνώ Αλεξιάννα μου απόλυτα μαζί σου! Και αναρωτιέμαι για ποιόν λόγο χρειαζόμαστε στην ζωή μας μια μη ισορροπημένη σχέση χωρίς περίσσευμα αγάπης; Καλύτερα δεν είμαστε μόνοι μας, με τους φίλους μας και κάνοντας ό,τι γουστάρουμε;
ΔιαγραφήΕντάξει, μπορεί κάποιος υπό κάποιες συνθήκες να επιλέξει το μη ιδανικό ας πούμε. Αφενός πολλές φορές δύο άνθρπωοι δεν γνωρίζουν, μέχρι η σχέση τους να περάσει μία δοκιμασία, ότι δεν ήταν ισορροπημένη. Αφετέρου, μπορεί ένας από τους δύο ή και οι δύο να εθελοτυφλούσαν για πολλούς λόγους, είναι ανθρώπινο. Άσε που πολλές φορές επιλέγουμε εν γνώσει μας μια σχέση ημίμετρο, διότι μπορεί να μη μας γεμίζει απόλυτα, αλλά να είμαστε ικανοποιημένοι από αυτά που παίρνουμε ή να συμβιβαζόμαστε, επειδή θεωρούμε ότι το ιδανικό δεν υπάρχει.
ΔιαγραφήΕίναι πολλοί οι παράγοντες που οδηγούν σε μια τέτοια ενσυνείδητη ή ασυνείδητη απόφαση, ώστε δεν μπορούμε νομίζω με μια μονοκονδυλιά να τα ακυρώσουμε όλα...
Τι θα πει "κάτω από κάποιες συνθήκες"; Και γιατί να το κάνεις; Νέος άνθρωπος και τόσο χοντρός συμβιβασμός; Γατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος συμβιβασμός στην ζωή από αυτόν που σου καθορίζει τον σύντροφό σου..
ΔιαγραφήΣχέση εξ' αποστάσεως;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο σε περιορισμένο βαθμό. Όταν ένας από τους δύο αναγκάζεται να φύγει τότε είτε συμφωνείται πλαίσιο επανασύνδεσης με αυστηρό χρονοδιάγραμμα, είτε η σχέση παύεται. Οτιδήποτε άλλο είναι μη ρεαλιστικό.
Όταν εγώ έφυγα για ΗΠΑ, η κοπέλα μου ακολούθησε μέσα σε ένα χρόνο, σε αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Περιττό να πω πως ήταν ο χειρότερος χρόνος της σχέσης μας (κατά τη διάρκεια του οποίου χωρίσαμε για λίγο).
Όλα τα άλλα που λες είναι καλά και άγια όμως στην πράξη τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Όσο βαθιά και να είναι η σχέση, η εκτός αυτής πραγματικότητα μπορεί άνετα να την καταστρέψει βάζοντας στο παιχνίδι πολλούς νέους και απρόβλεπτους παράγοντες.
Όταν ένα σωστό πλαίσιο συμφωνηθεί τότε μπορεί ο αποχωρισμός να βγει και σε καλό, δοκιμάζοντας και δυναμώνοντας εν γένει τη σχέση.
;)
Συμφωνώ πως αν η απόσταση εκτυλίσσεται ως κάτι χωρίς τέλος, χωρίς συγκεκριμένη διάρκεια αλλά επ' αόριστον, είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμη.
ΔιαγραφήΩς προς τα υπόλοιπα θα διαφωνήσω. Μπορεί οι μήνες ή τα χρόνια της απόστασης να είναι δύσκολα ως προς τα συναισθήματα, να υπάρχει θλίψη και μοναξιά (ιδίως στην αρχή που αυτή η κατάσταση σε κατακλύζει και αρνείσαι να επικεντρωθείς στη δική σου καθημερινότητα παρά μόνο το μυαλό σου τριγυρίζει στον σύντροφο που αποχωρίστηκες) αλλά δεν θεωρώ ότι αυτό το διάστημα είναι το χειρότερο μιας σχέσης. Και λέγοντας χειρότερο εννοώ φυσικά όχι ένα διάστημα στεναχώριας και πόνου, αλλά ένα διάστημα, όπου οι δύο σύντροφοι απομακρύνονται μεταξύ τους και παγώνουν.
Και όλα αυτά βέβαια -επειδή ανέφερες τη διαφορά ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη- στα λέω σίγουρα όχι από θεωρητική σκοπιά ;)