24 Φεβ 2014

Η φτώχεια θέλει καλοπέραση



          Την οικονομική κρίση την κατάλαβα μόλις φέτος, αυτούς τους μήνες. Όχι, δεν είμαι τρελή, ούτε ζω σε άλλη χώρα. Απλά δεν έχω ανάγκη τα χρήματα, ανθρώπους γύρω μου έχω ανάγκη. Ή τέλος πάντων, για να μην ακουστώ ψεύτικη, δεν έχω τόσο ανάγκη τα πρώτα όσο τους δεύτερους.
          Ναι, η κρίση μου μείωσε τις ώρες της δουλειάς μου πολύ πάνω από το μισό. Με έκανε να σκέφτομαι –ένεκα της τιμής της βενζίνης- το πού θα πάω, τις αποστάσεις που θα διανύσω. Με ώθησε να σταματήσω τις ακριβές εξόδους, στις οποίες επιδιδόμουν ουκ ολίγες φορές το μήνα. Ξαφνικά το να αγοράσω ένα ζευγάρι παπούτσια έγινε μεγάλη πολυτέλεια, ενώ η βραδιά στο σπίτι με πίτσα από delivery και ταινία στην τηλεόραση λάμβανε χώρα πολύ συχνότερα από το δείπνο σε εστιατόριο και μετά σινεμά.
          Παραδόξως δεν με πείραξε. Μου έδινε την ίδια χαρά να περπατάω στα σοκάκια στην Πλάκα με ένα παγωτό στο χέρι με το να κάτσω να πιω δύο κοκτέιλ σε κάποιο ακριβό μπαράκι. Σε κάτι τέτοιες στιγμές αισθανόμουν πως εφόσον μπορώ να ανταποκρίνομαι στις οικονομικές μου υποχρεώσεις, τα υπόλοιπα μπορούν να καλυφθούν και με δέκα ευρώ τη βδομάδα. Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, υπάρχει καλύτερη βραδινή έξοδος από το να πάρεις δύο σουβλάκια και να αράξεις στην παραλία βλέποντας ταινία στο λάπτοπ υπό τον ήχο των κυμάτων; Αν δεν έχεις χρέη να σε ζώνουν, τα υπόλοιπα βρίσκονται.
          Κάπως έτσι πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια. Ώσπου τον φετινό Οκτώβριο κατάλαβα πως η αληθινή κρίση για μένα τώρα ξεκινάει. Ήταν ένα Σάββατο βράδυ, όταν συνειδητοποίησα ότι πια οι άνθρωποι που μου είχαν απομείνει για να το περάσω μαζί τους και να κάνω όλα τα παραπάνω ήταν ελάχιστοι. Ο καλύτερός μου φίλος ήταν ήδη στη Γερμανία ένα χρόνο, για να κάνει την ειδίκευσή του ελπίζοντας στη συνέχεια να βρει μία δουλειά εκεί. Παρένθεση αυτό, αλλά σπανίως τον άκουσα θλιμμένο στο τηλέφωνο, σπανίως μου παραπονέθηκε ότι νιώθει μοναξιά. Πιο πολλούς φίλους έχει εκείνος εκεί, παρά εγώ εδώ, αφού οι μισοί του συμμαθητές βρίσκονται είτε στην ίδια πόλη με εκείνον είτε σε κάποια κοντινή. Κλείνει η παρένθεση. Μία άλλη φίλη μου αναγκάστηκε να κάνει δύο δουλειές εδώ, να δουλεύει κάθε μέρα 13 και 14 ώρες, για να κερδίσει εμπειρία και συστάσεις που ελπίζει ότι σε κάποια χρόνια θα τις ανοίξουν πόρτες. Άλλες τρεις φίλες μου, οι δύο πριν ελάχιστες μέρες, έφυγαν κι εκείνες για μεταπτυχιακές/ διδακτορικές σπουδές στο εξωτερικό. Η Ελλάδα των ανοργάνωτων καθηγητών, των καθηγητών που επιλέγουν μόνο τους δικούς τους, δεν τους έδωσε καμία ευκαιρία. Λίγο καιρό πριν, είχαν φύγει άλλες δύο φίλες μου, αυτή τη φορά για να δουλέψουν στην Αγγλία και την Ελβετία. Εδώ η μία, αν και πτυχιούχος, αμειβόταν με τον κατώτατο μισθό και η άλλη ήταν άνεργη. Δεν θα μιλήσω βέβαια και για το πόσοι από τους γνωστούς μου μένουν πλέον εκτός Ελλάδας. Για το πόσες παρέες διαλύθηκαν μέσα σε λίγες μέρες. Πλέον πας στο εξωτερικό, στην Αγγλία, στη Γερμανία και δεν προλαβαίνεις ποιον από τους φίλους σου θα πρωτοδείς.
          Θα μου πεις, τι κάθεσαι και γκρινιάζεις τώρα; Δεν γκρινιάζω. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως όσο έχουμε δίπλα μας ανθρώπους, με τους οποίους μπορούμε να περάσουμε καλά, με οποιονδήποτε τρόπο – γιατί με έναν άνθρωπο δεν περνάς καλά υπό όρους-, τότε τα χρήματα δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία. Τόσο μεγάλη είπα, όχι καθόλου, μην πέσετε όλοι πάνω μου να με φάτε.
          Χαρείτε το, λοιπόν. Πάρτε τους αγαπημένους σας, τα παιδιά σας, το σύντροφό σας, όποιον εν τέλει σας κάνει να γελάτε, και κάντε σε ένα πάρκο πικ νικ, κατεβάστε μια ταινία στον υπολογιστή και καθίστε όλη η οικογένεια να τη δείτε μαζί, πάρτε ένα μπουκάλι κρασί και καθίστε πάνω στην άμμο –ναι, και τώρα το χειμώνα, με μια κουβερτούλα θα είστε μια χαρά.
Θυμηθείτε, η φτώχεια θέλει καλοπέραση!
 
Διαβάστε και στο eyedoll.

8 σχόλια:

  1. Η φτώχεια θέλει όντως καλοπέραση..αλλα υπάρχουν και μερικές στιγμές που πρέπει μέσα σε όλο αυτό το κλίμα να έχεις και την ορεξη για να μπορέσεις να περνάς καλα... Ξέρεις είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι όλη αυτή η διαδικασία. Άνθρωποι φεύγουν έξω, χάνονται από τις ζωές μας και από την άλλη εμείς προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Όταν αλλάζει η ζωή μου από την οικονομική κρίση προς το χειρότερο (γιατί χειρότερο είναι να χάνεσαι με τους φίλους σου λόγω οικονομικών θεμάτων_ τότε πραγματικά εκνευρίζομαι. Μπορούμε να βρούμε νέες ευκαιρίες, να μάθαίνουμε να ζούμε σε δύσκολες καταστάσεις, να βρίσκουμε άλλες λύσεις στα προβλήματα μας, αλλά αν δεν κάνω λάθος η ζή κανονικά δεν είναι αυτή... Επρεπε να είναι αλλιως. Το ότι δεν τα παρατάμε και προσπαθούμε συνέχεια μπορεί να είναι μια λύση...Μπορεί να είναι η μοναδική όμως. Και επειδή όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε το ίδιο άλλοι μπορούν να τα καταφέρουν και άλλοι όχι... Αυτό είναι το κρίμα.Γιατί κάποιοι από εμας λειτουργούμε περισσότερο με το συναισθημα και λιγότερο με την λογικη και κάποιοι το αντίθετο... Σε φιλω Αλεξιάννα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θεωρώ πως η ζωή μας άλλαξε προς το χειρότερο λόγω της οικονομικής κρίσης. Φυσικά, δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που έχουν μείνει άνεργοι, χρωστάνε, δεν ξέρουν πώς θα βγάλουν το μήνα. Το μήνυμα αυτής της ανάρτησης είναι πως αν έχεις τους ανθρώπους που αγαπάς κοντά σου, τότε δεν περιάζει αν δεν έχεις και τόσα χρήματα. Η κρίση για το μέσο Έλληνα ήταν ένα σοκ γιατί του πήρε τις χλιδές, με τις οποίες είχε συνηθίσει τη δεκαετία του 2000, και τον έφερε αντιμέτωπο με την πραγματική κρίση στη ζωή του, του πήρε το κάλυμμα και του αποκάλυψε ότι δεν είχε τίποτα πέρα από το χρήμα, για να τον κάνει ευτυχισμένο.
      Αν όμως υπάρχει κάτι πίσω από τη χλιδάτη κουρτίνα του χρήματος, τότε μπορείς να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος. Και δεν νομίζω ότι οι περισσότεροι Έλληνες που φωνάζουν και μεμψιμοιρούν για την κρίση στερούνται τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Τους έχουν δίπλα τους, αλλά δεν έχουν μάθει να εκτιμούν τα απλά και φτηνά πράγματα μαζί τους.

      Διαγραφή
  2. Ο άνθρωπος πάνω από όλα, σωστά τα λες, Αλεξιάννα. Να προσθέσω ότι πατρίδα είναι το σύνολο ανθρώπων/ καταστάσεων/ευκαιριών που σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι. Δεν λέω ότι οι αναμνήσεις, οι εικόνες, οι μυρωδιές του τόπου σου παίζουν μικρότερο ρόλο στην ευτυχία, κάθε άλλο, απλά δεν μπορούν να είναι Ο παράγων για αποφάσεις ζωής. Μακάρι να αλλάξουν σύντομα οι καταστάσεις και να ξαναβρείς τους φίλους σου εδώ, όταν όμως κάτι τέτοιο μοιάζει μακρυνό, είναι κρίμα να αναλώνεται ο άνθρωπος, και ειδικά ο νέος, σε κυνήγι χίμαιρας, υπάρχει ο κίνδυνος η επακόλουθη πίκρα για την αποτυχία του ανέφικτου να γίνει καθοριστικός παράγων για την υπόλοιπη ζωή του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αλεξιάννα! Σου έχω ένα βραβείο παιδί μου! Καλή μήνα1

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. κατάλοιπο της κρίσης κι αυτό... έχω ελάχιστο χρόνο να σου γράψω το σχόλιο που θα ήθελα όσο διάβαζα το κείμενο.

    Θα αρκεστώ να σε συγχαρώ για ένα ακόμα καταπληκτικό κείμενο.

    ...από κάποιον ζωσμένο... (βλ. τέλος παραγράφου 3)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ´ευχαριστώ πάρα πολύ!
      σου εύχομαι τα καλύτερα και σύντομα όλα να φτιάξουν :)

      Διαγραφή
  5. "βράβευση της εβδομάδας" για την εβδομάδα που πέρασε σύμφωνα με την ομώνυμη ενότητα του yannidakis, η παρούσα καταχώρηση του ιστολογίου. Το ιστολόγιο είναι πλέον υποψήφιο για την μηνιαία βράβευση "ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ". Καληνωρίσματα :[

    ΑπάντησηΔιαγραφή