Δεκαετία των 20, σχέσεις και χωρισμός

    

      Διάβασα πάλι κάπου πως το 50% των γάμων καταλήγει σε διαζύγιο. Κι είδα γύρω μου πως και το άλλο 50% δεν τα πάει καλύτερα. Πόσα από αυτά τα ¨τυχερά¨, ανθεκτικά ζευγάρια του 50% των γάμων που διαρκούν είναι ευτυχισμένα; Πόσα από αυτά είναι λιγότερο δυστυχισμένα από αυτά που πήραν την απόφαση να χωρίσουν; Δεν ξέρω, αλλά κοιτώντας γύρω μπορώ να υποψιαστώ.

     Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό, η πολύ μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή των διαζευγμένων σε σχέση με παλαιότερα, η ρουτίνα της καθημερινής συμβίωσης, τα άγχη μιας ζωής που τώρα τελευταία έχουν γίνει εξαιρετικά μεγάλα. Για κανέναν από αυτούς τους λόγους, χωρίς πτυχίο κοινωνιολόγου, στα 26 μου, χωρίς δική μου οικογένεια και ανάλογες ευθύνες δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Για αυτό που μπορώ όμως είναι για το πώς η πιο ανέμελη και ευχάριστη δεκαετία, αυτή των είκοσι, μπορεί με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται να αποτελέσει μία από τις αιτίες για το προαναφερθέν φαινόμενο.

       Κάπου εκεί στην αρχή αυτής της δεκαετίας, ίσως λίγο πριν ή λίγο μετά, γνωρίζει κανείς την πρώτη του μεγάλη αγάπη, κάνει την πρώτη του μεγάλη σχέση. Κανονική σχέση, αμοιβαία, ολοκληρωμένη. Όχι ανεκπλήρωτοι έρωτες και ενθουσιασμοί της βδομάδας. Έρωτας. Και από τους δύο. Διακοπές μαζί, ώρες ατέλειωτες στο τηλέφωνο, κοινές παρέες, σχέδια που ξεπερνούν τον χρονικό ορίζοντα του μήνα. Τσακωμοί πιο σοβαροί, συζητήσεις για το μέλλον, πιθανότατα γνωριμία του ενός με τους γονείς του άλλου. Δέσιμο, βαθύ δέσιμο, που ανακαλύπτεται ξαφνικά κι ύστερα σταδιακά, που νόμιζες πως δεν μπορεί να υπάρξει. Το απόλυτο, το για πάντα.

       Κι ύστερα, με την πρώτη δυσκολία, με την πρώτη ρωγμή, κάπου εκεί στα δύο τρία χρόνια ξυπνάς. Συνειδητοποιείς ότι μια σχέση, ακόμα κι αν πρόκειται για μεγάλη αγάπη, θέλει προσπάθεια, καλή θέληση, ωριμότητα, υπέρβαση του εαυτού σου. Συνειδητοποιείς ότι πέρασαν αυτά τα χρόνια μα εσύ είσαι μικρός ακόμα. Δεν θες να προσπαθήσεις. Για δύο λόγους. Αφενός γιατί μέσα στην υπερβολή των νιάτων σου έχεις την αίσθηση ότι η προσπάθεια αυτή είναι έργο κουραστικό, καταπιεστικό, δεν αντιλαμβάνεσαι πως η προσπάθεια, η θέληση να κρατήσεις κάτι μπορεί να σε κάνει καλύτερο, να σου ομορφύνει την καρδιά και να εξυψώσει αυτή τη μεγάλη αγάπη. Νομίζεις -και τη στιγμή που το νομίζεις γίνεται και έτσι- ότι σε περιμένει μια ζωή βαρεμάρας. Και δεν την θες αυτή τη βαρεμάρα, ειδικά στην ηλικία που βρίσκεσαι -αυτός είναι ο δεύτερος λόγος. Γιατί ακόμα και αν πιστέψεις πραγματικά ότι θες να είσαι με τον άνθρωπο που αγάπησες, ακόμα κι αν δεν θεωρείς την προσπάθεια τόσο μεγάλο βάσανο, είναι ανεπίτρεπτο για σένα να δρας με οποιονδήποτε τρόπο πέρα από τον απόλυτο και συνεχή παρορμητισμό. Δεν δέχεσαι την πιθανότητα να πάρεις αποφάσεις αφού σκεφτείς λιγάκι, αφού ξεφύγεις από το ψυχολογικό σκαμπανέβασμα και ξεπεράσεις την απογοήτευση της πρώτης δυσκολίας. Είσαι είκοσι και κάτι και πρέπει να κάνεις του κεφαλιού σου.

     Κάπως έτσι ακόμα και μεγάλες αγάπες τελειώνουν πριν της ώρας τους. Κάπως έτσι βρίσκεσαι στα μισά της δεκαετίας των είκοσι και είτε είσαι ο παρατημένος είτε όχι έχεις συσσωρεύσει μεγάλο πόνο μέσα σου. Σου παίρνει ένα δυο χρόνια να συνέλθεις. Μέσα σε αυτά κάνεις τη ζωή, για τα θέλγητρα της οποίας χώρισες. Ξυπνάς σε κρεβάτια που δεν γνώρισες ποτέ κι ακόμη κι όταν τα γνωρίζεις φεύγεις πριν δεθείς μαζί τους, φεύγεις με χαρακτηριστική ευκολία για να ξορκίσεις τη δυσκολία του πρώτου χωρισμού. Ο οποίος τελικά θα σε κυνηγάει για καιρό. Είτε γιατί δεν θα τον έχεις ξεπεράσει, είτε γιατί, επειδή τα παράτησες γρήγορα, δεν πρόλαβες να μάθεις από τα λάθη σου. Συνεχίζεις να τα παρατάς εύκολα ή συνεχίζουν να σε παρατούν εύκολα. Είσαι ο θύτης ή το θύμα της βεβαιότητας πως τίποτα δεν κρατάει και πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει για αυτό. Ζεις τις στιγμές σου ξέροντας πως θα τελειώσουν, ίσως και ευχόμενος να τελειώσουν πεπεισμένος ότι το σημαντικότερο αγαθό σε αυτή την ηλικία είναι η ελευθερία, για την οποία αξίζει να θυσιασθούν τα πάντα. Και θυσιάζονται, γιατί την αυτοεκπληρούμενη προφητεία δεν την νίκησε κανείς.

     Γίνεσαι κυνικός. Σε αυτή τη φάση σε βρίσκει η δεκαετία των πρώτων -άντα. Η κοινωνική επιταγή και η βιολογική και συναισθηματική ανάγκη της δημιουργίας οικογένειας. Παντρεύεσαι αυτόν που έχει ναρκώσει για λίγο την κυνικότητά σου ή απλά αυτόν που είναι εκείνον τον καιρό στο πλάι σου. Ακόμα κι αν ο ίδιος παραδέχεσαι ότι δεν ήταν αυτός ο μεγάλος σου έρωτας. Μα έμαθες να λες με νοσταλγία ότι ο μεγάλος σου έρωτας χάθηκε πριν χρόνια. Θα παντρευτείς και θα χωρίσεις. Όχι τόσο γιατί μόνο οι μεγάλοι έρωτες έχουν ελπίδα να επιβιώσουν αλλά κυρίως γιατί δεν έδωσες ποτέ στον εαυτό σου την ευκαιρία να παλέψει για έναν μεγάλο έρωτα. 

 

Διαβάστε το επίσης και στο eyedoll.