Υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη;

 

         Κι αν τελικά είμαστε προορισμένοι μόνο για να ικανοποιούμε τις επιθυμίες του εαυτού μας; Κι αν αυτό που αποκαλούμε αγάπη δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας έμμεσος τρόπος να τις ικανοποιήσουμε;

Πριν λίγες μέρες τελείωσα το μυθιστόρημα του Ντίκενς ¨Η ιστορία δύο πόλεων¨. Σε αυτό, αν και εξιστορούνται πολλά γεγονότα, το κυριότερο, εκείνο που δίνει τον τόνο του ξεχωριστού, είναι η αγάπη του Σίντνεϊ Κάρτον, ενός άσωτου Εγγλέζου, προς τη Λούσι, μια γυναίκα που απολαμβάνει έναν υπέροχο γάμο με το σύζυγό της Τσαρλς. Ο Σίντνεϊ που γνωρίζει το μάταιο του έρωτά του αρκείται να την αγαπάει μόνος, σιωπηρά, χωρίς παράπονα και ανούσιες διεκδικήσεις. Όταν, όμως, ο άντρας της Λούσι κινδυνεύει να αποκεφαλιστεί στη γκιλοτίνα, ο Σίντνεϊ, που του μοιάζει εξαιρετικά, καταφέρνει να πάρει εκείνος τη θέση του, εκείνος να αποκεφαλιστεί δίνοντας τη ζωή του για την ευτυχία της αγαπημένης του, που με γενναιότητα ο θυσιαζόμενος αποδέχτηκε ότι η Λούσι δεν θα την έβρισκε στο πλάι του.

Όταν διαβάζει κανείς μια τέτοια ιστορία, ανατριχιάζει από το μεγαλείο της αγάπης και υποκλίνεται στον ανιδιοτελή χαρακτήρα της. Όμως είναι πράγματι έτσι; Προχωρώντας το βιβλίο ως το τέλος ο αναγνώστης διαπιστώνει, ίσως με κάποια απογοήτευση για το ανθρώπινο τελικά και όχι τόσο αλτρουιστικό της θυσίας, ότι ο Σίντνεϊ προέβη σε αυτή διότι με αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζε την υστεροφημία του, την ιερή μνήμη του ονόματός του, την ευγνωμοσύνη μιας ολόκληρης οικογένειας σε εκείνον -έστω και νεκρό-, ευτυχήματα που σε καμία περίπτωση δεν θα είχε μπορέσει να κερδίσει μέσω της τυχοδιωκτικής και πρόστυχης ζωής, την οποία είχε επιλέξει.

Μήπως λοιπόν τελικά ο καθένας μας προβαίνει σε πράξεις, που όλοι αποκαλούν πράξεις αγάπης, για να κερδίσει την ευτυχία όχι ο αγαπημένος αλλά ο ίδιος; Αν το καλοσκεφτεί κανείς, θα δει ότι η προσφορά, η διεκδίκηση, η κατανόηση προσφέρουν σημαντικά πλεονεκτήματα όχι μόνο στον αποδέκτη τους αλλά και στον φορέα τους. Ο ερωτευμένος που είναι έτοιμος -στα λόγια ή και στην πραγματικότητα ίσως- να προσφέρει τα πάντα, υλικά και άυλα, στο αντικείμενο του πόθου του, δεν το κάνει τόσο για να το δει να χαμογελάει αλλά κυρίως για να προσελκύσει την προσοχή του και τη συμπάθειά του. Εκείνος που δείχνει περισσή κατανόηση στα ζητήματα του συντρόφου του και προθυμοποιείται χωρίς βαρυγκόμια να βάλει στην άκρη τα δικά του θέλω για τα θέλω του άλλου, δεν το κάνει τόσο γιατί τον ενδιαφέρει λιγότερο η δική του ευτυχία αλλά κυρίως γιατί είναι αρκετά έξυπνος να καταλάβει ότι αρνούμενος βραχυπρόθεσμα τη δική του ευτυχία θα την αποκτήσει μακροπρόθεσμα μέσω της γαλήνης και της στοργής που θα δημιουργηθεί από αυτή του συμπεριφορά μέσα στη σχέση.

Διαβάστε το επίσης και στο eyedoll.