Η γκίνια της γκρίνιας

Η γκρίνια ήταν ανέκαθεν χαρακτηριστικό του Έλληνα. Γκρίνια που βρέχει Νοέμβρη μήνα και έχει υγρασία ή που δεν βρέχει και ελλοχεύει ο κίνδυνος της λειψυδρίας. Που το θερμόμετρο τόλμησε να δείξει 8 βαθμούς τον Ιανουάριο και παγώνουμε ή που κάνει ζέστη και αυτό δεν είναι φυσιολογικό για χειμώνα. Που έχει καύσωνα τον Ιούλιο και ιδρώνουμε ή που δεν έχει και αναγκαζόμαστε να φοράμε ζακετούλα το βράδυ στο θερινό σινεμά. Γκρίνια για την κατάσταση της χώρας ακόμα και όταν βρισκόμασταν στο 2004 και όλη η υφήλιος μας αποθέωνε για τους ολυμπιακούς.

Τώρα με την κρίση η γκρίνια έγινε εθνικό σπορ. Γκρίνια για τους δημόσιους υπάλληλους που όσο δεν απολύονται τόσο περισσότεροι φόροι μπαίνουν αλλά και για το κλείσιμο άχρηστων φορέων που αφήνει τον κοσμάκη στο δρόμο. Γκρίνια δικαιολογημένη, αυτών που στερούνται τα βασικά, και γκρίνια αδικαιολόγητη, αυτών που μπερδεύουν τις πολυτέλειες με τα βασικά.

Και φυσικά η αιώνια και ανεπηρέαστη από τις συνθήκες γκρίνια του καθενός για την προσωπική του κατάσταση. Για τη δουλειά του που είναι πολύ απαιτητική ή δεν τον πληρώνει ή δεν του αρέσει ή όλα μαζί. Για το σύντροφο που έχει πολλά εκνευριστικά στοιχεία ή για τον σύντροφο που δεν υπάρχει. Για τους δικούς του ανθρώπους που δεν τον καταλαβαίνουν ή δεν έχουν πολύ χρόνο για αυτόν ή βρίσκονται μακριά.

Για κάθε δύσκολη κατάσταση υπάρχει η περίοδος του πένθους. Τότε θα κλάψεις, θα χτυπηθείς, θα γκρινιάξεις, θα πρήξεις όλους τους ανθρώπους που επειδή σε αγαπάνε έχουν την όρεξη και την αντοχή να σε ακούν. Η διάρκεια της περιόδου αυτής ποικίλλει φυσικά ανάλογα με το είδος της άσχημης κατάστασης και τον πόνο που αυτή έχει προκαλέσει. Πρέπει να την περάσεις και αυτή την περίοδο. Αλλά για να την ξεπεράσεις και όχι για να μείνεις για πάντα κολλημένος εκεί.

Δεν σου αρέσει κάτι στη δουλειά σου; Σε ενοχλεί συνεχώς η συμπεριφορά των ανθρώπων με τους οποίους μένεις μαζί; Νιώθεις άδειος και βαριεστημένος; Λυπημένος ή θυμωμένος με κάτι; Άλλαξέ το! Κάνε κάθε δυνατή προσπάθεια, φέρσου με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν με τον οποίο φερόσουν μέχρι τώρα. Ή αποχώρησε, αλλαγή είναι και αυτό. Δεν μπορείς να το αλλάξεις; Δέξου το! Δες και τη θετική του πλευρά ή αν δεν υπάρχει θετική πλευρά, αποδέξου ότι είναι μία πληγή και άφησέ την να γίνει ουλή, μην την ξύνεις συνεχώς. Όλοι έχουν πληγές, αλλά αυτοί που μπορούν και προχωράνε είναι αυτοί που τους έδωσαν αρχικά τη δέουσα σημασία και μετά τις αναγνώρισαν ως κομμάτι της ύπαρξής τους και συμφιλιώθηκαν μαζί τους. Και όχι, η γκρίνια και ο θυμός για αυτές δεν είναι συμφιλίωση.

Αν θες, μπορείς να το κάνεις και αντίστροφα. Να προσπαθήσεις πρώτα να δεχτείς μία κατάσταση και αν δεν τα καταφέρνεις με τίποτα, τότε να την αλλάξεις. Στον χαρακτήρα του καθενός ταιριάζουν διαφορετικά πράγματα. Μα σε κανέναν δεν ταιριάζει να μιλάει για κάτι, όταν αυτό ούτε να το αλλάξει τον βοηθάει ούτε να το δεχτεί. Αν τον βοηθάει για κάτι από τα δύο, τότε δεν είναι γκρίνια. Είναι προετοιμασία πριν την αλλαγή ή αυτοψυχανάλυση για να γίνει η τελική αναμέτρηση με την οδύνη. Ό,τι άλλο είναι ανούσιο και ενοχλητικό.

Όλοι, λίγο πολύ, έχουμε ανάγκη το σπορ της γκρίνιας και του παραπόνου. Λογικό και ανθρώπινο. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτό δαπανά πολύ χρόνο, ψυχική ενέργεια και θετική διάθεση δική μας και των άλλων. Τότε κάτι δεν πάει καλά. Και αυτό που δεν πάει καλά δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το πρόβλημα. Είναι ο εγωισμός που κανακεύεται, όταν η προσοχή είναι στραμμένη πάνω μας ακόμα και για να μας λυπηθούν. Κι είναι η ανάγκη μας να βρούμε μια εύκολη δικαιολογία που δεν είμαστε ευτυχισμένοι, να ρίξουμε το φταίξιμο στους άλλους, επειδή  στην πραγματικότητα φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τα βαθύτερά μας προβλήματα, τη δυσκολία μας ή την απροθυμία μας να νιώσουμε ευτυχισμένοι.

Ειδικά σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για όλους ας μην γκρινιάζουμε λοιπόν! Ας πονέσουμε, ας κλάψουμε αλλά κάποια στιγμή ας βάλουμε μια τελεία. Να βρει ο καθένας αυτά που τον κάνουν ευτυχισμένο και να παλέψει για αυτά. Όταν παλεύεις, μέσα στη μάχη, δεν έχεις την ευκαιρία μα ούτε και την πολυτέλεια να σταματήσεις για να γκρινιάξεις.

Διαβάστε το και στο eyedoll.