Πριν λίγες μέρες συζητώντας σε μία παρέα, άκουσα
μία κοπέλα να ισχυρίζεται δίνοντας συμβουλή σε μία γνωστή της ότι ο έρωτας
θέλει στρατηγική.
«Αν θες να σε ερωτευτεί, πρέπει να του ψήσεις στο
ψάρι στα χείλη» απεφάνθη. «Ακόμα και αν είσαι σπίτι με τις πιτζάμες και τον
σκέφτεσαι, αν σε πάρει τηλέφωνο μην το σηκώσεις, παρ’ τον αργότερα και μίλα του
με μισόλογα, δήθεν ότι είσαι έξω και δεν θες να του πεις πού βρίσκεσαι και με
ποιον.»
Δεν με παραξένεψαν τα λόγια της. Όλοι λίγο πολύ το
έχουμε σκεφτεί και οι περισσότεροι το έχουμε κάνει. Ίσως κάτι να ξέρει
παραπάνω, μου πέρασε από το μυαλό και της έκανα την ερώτηση, την οποία αν μου
απαντούσε, θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη και θα ήξερα τι συμβουλές να δίνω από
εδώ και στο εξής στις φίλες μου αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό.
«Και πόσο κρατάει αυτή η στρατηγική; Αρκεί μέχρι
να τον κάνεις να σε ερωτευτεί ή πρέπει να τη συνεχίσεις και μετά, για να μείνει
ερωτευμένος; Θα είσαι, λοιπόν, σε μία σχέση και αντί να το χαρείς θα
υποκρίνεσαι μονίμως;»
Απάντηση βέβαια δεν πήρα, παρά μία επανάληψη των
προηγούμενων προτάσεων.
«Έτσι είναι ο έρωτας, αν δεν είσαι σκύλα δεν
υπάρχει περίπτωση.»
Πάντα αναρωτιόμουν αν μπορεί να υπάρξει ισότιμη
σχέση, αν είναι δυνατόν ο έρωτας, ένα συναίσθημα που θρέφεται με το άγνωστο που
πασχίζει να κατακτήσει, να μπορεί να διατηρηθεί, όταν ξέρεις ότι και ο άλλος
είναι ερωτευμένος και επομένως δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθείς, τίποτα να
κατακτήσεις. Είναι αυτή η λύση; Να ερωτεύεσαι, αλλά να κρατάς τις αποστάσεις
σου, να το παίζεις σκύλα, να προλάβεις να καπαρώσεις εσύ αυτό το ρόλο πριν το
κάνει ο άλλος; Τελικά πόλεμος είναι ο έρωτας; Δεν είναι το να αφήνεσαι απόλυτα,
χωρίς φραγμούς, χωρίς αναστολές και δεύτερες σκέψεις;
Νομίζω πως όλοι μας κάποια στιγμή συναντώντας τον
κατάλληλο άνθρωπο καταλαβαίνουμε αυτό που απάντησα εκείνο το βράδυ στην κοπέλα.
«Αν είναι να σε ερωτευτεί, θα σε ερωτευτεί.» Τόσο
απλά. Όχι, δεν εξαρτάται από το αν θα προσπαθείς να του κινείς υποψίες ότι
φλερτάρεις και με άλλους. Από το αν θα συγκρατείσαι κάθε φορά που σε πνίγουν τα
συναισθήματα και θες να τον γεμίσεις φιλιά και γλυκόλογα. Κάτι τέτοιοι έρωτες
είναι κάλπικοι. Καλύτερα, μοιάζουν με έρωτες μα είναι περισσότερο
μεταμφιεσμένος εγωισμός που του κάθεται άσχημα ότι δεν έχει καταφέρει να αλώσει
απόλυτα κάποιον που του κέντρισε το ενδιαφέρον. Κάτι τέτοιοι “έρωτες” μόλις
χαλαρώσεις και δείξεις τα πραγματικά σου συναισθήματα, γίνονται συνήθεια,
βαρεμάρα και φεύγουν ή αρχίζουν ταυτόχρονα να απλώνονται και αλλού. Εκτός αν
δεν χαλαρώσεις ποτέ. Μα γίνεται μια ζωή να ακολουθείς μία στρατηγική;
Οι αληθινοί έρωτες γεννιούνται. Δεν χρειάζονται
σπρώξιμο, τερτίπια, παραστάσεις. Δημιουργούνται μόνοι τους, θεριεύουν μόνοι
τους και πεθαίνουν μόνοι τους. Ναι, αν δεν θες να πεθάνουν, ίσως χρειαστεί να
κάνεις κάτι. Αλλά αυτό το κάτι δεν έχει καμία σχέση με στρατηγικές, υποκρισίες,
φτηνά κόλπα και ψέματα που καλύπτουν την πραγματικότητα του συναισθηματικού σου
κόσμου. Χρειάζεται να είσαι ο εαυτός σου. Και λέγοντας ο εαυτός σου δεν εννοώ
μόνο να είσαι αυθόρμητη, να εκφράζεσαι, να μη φοράς προσωπείο και να φοβάσαι να
δείξεις ποια είσαι. Είναι και αυτό, μα είναι και το να έχεις εαυτό. Να έχεις
δικά σου επιτεύγματα να κατορθώσεις, δική σου ζωή να ζήσεις. Να είσαι
αυτοδύναμη. Τελείως ανεξάρτητη δεν θα είσαι ποτέ όταν αγαπάς αληθινά, μα
αυτοδύναμη – να έχεις μέσα σου την ώθηση να προχωρήσεις χωρίς να χρειάζεσαι
κανέναν για να καταλάβεις την αξία σου- αυτό ναι, μπορείς και πρέπει να το
καταφέρεις.
Έτσι ποτέ δεν θα είσαι δεδομένη για κανέναν. Θα
μάθεις επιτέλους το χρυσό συνδυασμό. Θα αγαπάς, θα γελάς, θα κλαις χωρίς
εναλλακτικά σχέδια και μηχανορραφίες, για να κερδίσεις την προσοχή του. Την
προσοχή του, το θαυμασμό του και κατ’ επέκταση τη συνέχιση του έρωτά του θα την
κερδίζεις με την προσωπικότητά σου, με την ολοκλήρωσή σου ως ανθρώπου είτε στο
επαγγελματικό είτε στο προσωπικό επίπεδο.
Και ο άνθρωπος που σε ερωτεύτηκε με αυτόν τον
έρωτα, τον αληθινό – γιατί μόνο αυτόν αξίζει να ζήσει κανείς-, θα σε αγαπήσει
πιο πολύ, κι όσο πιο πολύ του δίνεσαι, τόσο πιο πολύ θα
σε αγαπάει. Κι όσο πιο πολύ αντιστέκεσαι στο να αφεθείς, όσο περισσότερη πόζα
κρατάς, για να του έχεις τα λουριά σφιχτά δεμένα, τόσο περισσότερο θα
απομακρύνεται. Γιατί θα ξέρει και εκείνος από τη μεριά του ότι έτσι δεν
χτίζεται μια όμορφη σχέση παρά μόνο ημίμετρα που χαϊδεύουν τον εγωισμό μας.
Ο αληθινός έρωτας δεν συγχωρεί τις απομιμήσεις
του.
Διαβάστε το και στο eyedoll.
χαίρομαι που καταλήγεις σε αυτό το συμπέρασμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήδε σου κρύβω μάλιστα πως έχω υπάρξει θύμα της στρατηγικής αυτής. Όταν δεν την γνώριζα έπεσα με τα μούτρα, όταν την έμαθα, μετά απλά απομακρύνθηκα. Εγώ δεν υποκρίθηκα ποτέ στις σχέσεις μου, γιατί να το κάνουν οι γυναίκες απέναντί μου;
Νομίζω η λογική αυτή δεν έχει φύλο. Είναι μάλλον χαρακτηριστικό των ανασφαλών ανθρώπων που θέλουν πάση θυσία να ελέγχουν τα πάντα, ακόμα και την πορεία του έρωτα.
ΔιαγραφήΤώρα το αν ο έρωτας μπορεί να μείνει ζωντανός, όταν και ο άλλος γίνεται δεδομένος, είναι μία άλλη ιστορία...