26 Νοε 2013

Σταματήστε να γκρινιάζετε!


Είμαι 26 χρόνων. Ανήκω στη λεγόμενη άτυχη γενιά. Στη γενιά που αν δεν υπήρχε η κρίση, θα ζούσε αυτή τη στιγμή τα πιο παραγωγικά της χρόνια. Που θα αποτελούνταν από ανθρώπους, οι οποίοι θα επέλεγαν είτε να δουλεύουν σκληρά για να βάλουν κάτι στην άκρη είτε να το πάρουν πιο χαλαρά και να ζήσουν ανέμελα. Τώρα δεν έχεις επιλογή. Είσαι υποχρεωμένος να δουλέψεις σκληρά, να μαζέψεις πτυχία και εμπειρία, αλλά και πάλι στην άκρη δεν θα βάλεις τίποτα. Μάλλον θα φας και κάτι, είτε το περίσσευμα των γονιών σου είτε αυτά που ως προνοητικός είχες αποταμιεύσει στις καλές εποχές που σε χαρτζιλίκωναν όλοι, από τον παππού και τη γιαγιά μέχρι το μακρινό θείο και τη φίλη της μαμάς σου. Ανήκω στη γενιά που αν δεν υπήρχε η κρίση θα μπορούσε να είναι σίγουρη για το μέλλον της. Να ξέρει πού θα βρίσκεται σε 5-6 χρόνια, τι δουλειά θα κάνει, τι μισθό θα παίρνει πάνω κάτω. Τώρα μπορείς να είσαι σίγουρος μόνο για την ημερομηνία που δείχνει το αεροπορικό εισιτήριο για κάποια χώρα της βόρειας Ευρώπης.
          Δεν με πειράζει.
Πέρα από το ότι είναι ανούσιο, το θεωρώ και κάπως αχάριστο να μεμψιμοιρώ για την ατυχία της γενιάς μου να έρθει αντιμέτωπη με την οικονομική κρίση, όταν άλλες γενιές –όχι και τόσο πιο παλιά- είχαν την ατυχία να έρθουν αντιμέτωπες με πόλεμο, με δικτατορίες, με μετανάστευση όχι του τύπου μπαίνω στο αεροπλάνο και προσγειώνομαι σε λίγες ώρες στη Γερμανία και πετάγομαι και κάνα σαββατοκύριακο στην Αθήνα να δω τους φίλους μου, αλλά με αληθινή μετανάστευση, αυτή που μπαίνεις στο καράβι και δεν ξέρεις πόσα χρόνια θα κάνεις να δεις τους δικούς σου. Ούτε με πειράζει που όλοι φεύγουν. Κι εγώ θα φύγω. Πού είναι το κακό; Σε αυτή την ηλικία δεν θα έπρεπε να περιμένουμε μια οικονομική κρίση για να ανοίξουμε τα φτερά μας, μόνοι μας θα έπρεπε να το αποζητούσαμε. Αν όχι τώρα, πότε;
          Το μόνο που με πειράζει είναι που δεν ξέρω αν θα γυρίσω. Και όχι, διαφωνώ με αυτούς που διατείνονται πως δεν τρέχει και τίποτα και να μην γυρίσεις. Αυτοί με πειράζουν. Που όπου σταθούν και όπου βρεθούν αξιοποιούν την ενέργειά τους, το χιούμορ τους, την καυστικότητά τους, το ταλέντο τους στη γραφή για να περιγράψουν τις παθογένειες της Ελλάδας, της νοοτροπίας μας, του τρόπου που έχει δομηθεί ένα ολόκληρο κράτος, να τις περιγράψουν και μετά να νιώθουν περήφανοι για την ακρίβειά τους, την πληρότητα του λόγου τους, των έξυπνων επιχειρημάτων τους. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν αυτές οι παθογένειες, πως η κατάσταση δεν είναι έτσι όπως την παρουσιάζουν. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα είχαν επιτυχία τα λόγια τους. Ούτε ισχυρίζομαι ότι είναι λάθος να υπογραμμίζεις τα κακώς κείμενα της χώρας σου.
Απλώς εγώ ξέρω πως, ακόμα κι αν όλα πάνε χάλια, ακόμα κι αν πιστεύεις ότι τίποτα δεν θα καλυτερεύσει, πάντα κάπου μέσα σου κρατάς μια ελπίδα. Κι η προσπάθεια να την κρατήσεις, να μην την χάσεις σε κάνει να πονάς διαπιστώνοντας όλες αυτές τις παθογένειες. Να πονάς και ίσως και εθελοτυφλώντας να μην τους δίνεις τόση σημασία. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν γίνεται να μην προσδοκάς είτε μένεις στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό ότι τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο. Στην πρώτη περίπτωση, διότι διαφορετικά η ζωή σου θα είναι μια κόλαση. Στη δεύτερη, διότι δεν θες να ζήσεις για πάντα μια ζωή που συνέχεια θα σου λείπει κάτι. Θες να πιστεύεις ότι θα φτάσει η μέρα που όσα αγαπάς, όσα σε κάνουν ευτυχισμένο θα είναι όλα μαζί σε ένα μέρος. Κι όχι, όπως τώρα, από τη μία στην άλλη χώρα που μένεις οι καλές συνθήκες εργασίας, ίσως κάποιοι φίλοι και από την άλλη όλοι σου οι αγαπημένοι, η πόλη που μεγάλωσες, το σπίτι σου, οι αναμνήσεις μιας ζωής… Θες να μπορείς να ονειρεύεσαι ότι θα γυρίσεις κάποτε, σε 3-5 χρόνια. Ότι τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν στη χώρα τους, ότι θα μάθουν ελληνικά, ότι θα βλέπουν τον παππού τους και τη γιαγιά τους κάθε σαββατοκύριακο και όχι μόνο τα καλοκαίρια. Αυτό ελπίζει αυτή η γενιά. Κι ας ξέρει ότι είναι μακρινό, ίσως και ουτοπικό.
Μη μας το χαλάτε λοιπόν και μην το χαλάτε και στους ίδιους σας τους εαυτούς. Ας γίνουμε λίγο αισιόδοξοι. Ας πιστέψουμε στις δυνατότητες της ίδιας μας της ευημερίας, το έχουμε ανάγκη. Κι όποιος δεν το έχει, όποιος πραγματικά νιώθει ότι μπορεί να είναι ευτυχισμένος ακόμα κι αν τα πράγματα στη χώρα του πάνε χάλια, τότε ας χαρεί την ευτυχία του σιωπώντας.

Διαβάστε το κaι στο eyedoll.

8 σχόλια:

  1. Χμμ είναι μια ιδιόμορφη κατάσταση αυτη πυο περιγράφεις Αλεξιάννα και όντως ισχύουν όσα έγραψες... Διαφωνώ λιγάκι με το θέμα της μετανάστευσης έτσι όπως το περιέγραψες, μιας και αυτό με το αεροπλάνο κλπκλπ δε νομίζω πως ισχύει σε όλες τς περιπτώσεις. Τουναντίον οι περισσότεροι που φεύγουνε έρχονται σπάνια πίσω...Και όχι λόγω της έλλειψεης χρημάτων...αλλά επειδή σιχάθηκαν την ζωή εδω. Συμφωνώ απόλυτα με την λογική να προσπαθούμε και να μην κλαιγόμαστε αλλά δεν καταλαβαίνω τον λόγο να τους κάνουμε την χάρη να φύγουμε από τον τόπο πυο αγαπάμε επειδή απλά εδω δεν υπάρχει μέλλον...Το μέλλον του ο καθένας το σημιουργεί εκεί που νιώθει καλύτερα και σίγουρα ο τόπος πυο γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μας κλανει να αισθανόμαστε έτσι...Δεν λέω πως είναι εύκολη λύση να φύγει κάποιος έξω...Αλλά εγώ το βλέπω απο άλλη οπτική γωνία...Τίποτα δεν είναο ουτοπικό αρκεί να ξέρουμε ποιοι είμαστε και να προσπαθούμε πάντα να ..τρυπάμε το ταβάνι μας ως άνθρωποι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μάκη μου,

      εγώ δεν είμαι καθόλου αρνητική με το θέμα της μετανάστευσης, άλλωστε για τη γενιά μου είναι μονόδρομος αλλά θεωρώ και μια πρώτης τάξης ευκαιρία για συλλογή εμπειριών. Απλά δεν καταλαβαίνω όλους αυτούς που συνεχώς υπογραμμίζουν πόσο χάλια είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, πόσο αδιόρθωτη η κατάσταση κλπ κλπ... Δεν λέω να μην κατακρίνει κανείς την κυβέρνηση, την αντιπολίτεηση ή οποιονδήποτε τελοσπάντων ανάλογα με το τι πρεσβεύει, αλλά η συνεχής γκρίνια μόνο κακό κάνει. Είτε μένεις στην Ελλάδα είτε εκτός η κατάσταση αυτή σε πονάει. Γιατί είναι η χώρα μας και γιατί πάντα ένα κομμάτι μας θα της ανήκει (εκτός, δεν ξέρω, αν φύγει κάποιος στην ηλικία μου ή και πιο νωρίς, κάνει οικογένεια στο εξωτερικό και ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του, πράγμα σπάνιο βέβαια γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε πολύ δεμένοι με τη χώρα μας και την οικογένεια μας). Οπότε τι τα θέλουμε και τα σκαλίζουμε; Ας σφίξουμε τα δόντια, ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και ας ελπίζουμε...

      Διαγραφή
  2. υπήρξα μετανάστης προ "κρίσης" και μετά σπουδών τις οποίες πραγματοποίησα στην Ελλάδα. Έχω μέλη της οικογένειας μου μετανάστες πολύ-πολύ πριν την "κρίση"¨.

    Για διάφορους (ρομαντικούς και μη) λόγους επέλεξα να επιστρέψω στον τόπο μου. Σήμερα μου λείπουν αρκετά από εκείνη την εμπειρία, αλλά το σημαντικότερο από αυτά είναι το να είσαι έλληνας (του εξωτερικού).

    Οι φίλοι και οι γνωστοί μου με ρωτούν αν το μετάνιωσα που γύρισα. Η απάντηση είναι όχι. Με ρωτούν γιατί δεν ξαναφεύγω και τους απαντάω γιατί θέλω να λερώσω τα χέρια μου για να δουν οι επόμενοι λίγο από την Ελλάδα που αγάπησα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ ρομαντικά τα λέτε!
      Δεν ξέρω αν αυτό είναι κακό ή όχι, αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι εμείς οι Έλληνες και ίσως και άλλοι λαοί που είναι δεμένοι με την πατρίδα και την οικογένειά τους είμαστε διχασμένοι ανάμεσα στη χώρα που αγαπάμε και ανάμεσα στις ανθρώπινες συνθήκες ζωής και εργασίας που παρέχονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και κακά τα ψέματα όχι στην Ελλάδα.
      Σας εύχομαι να μην μετανιώσετε ποτέ για την επιλογή σας!

      Διαγραφή
    2. έχοντας υποστηριχτές της επιλογής μου, ανθρώπους σαν εσάς, είμαι σίγουρος ότι δεν θα μετανιώσω ποτέ!

      Διαγραφή
  3. Βάση με όλα τα παραπάνω που διάβασα γνώμη μου είναι ότι όλοι μένουμε στα λόγια και στην γκρίνια για τα κακώς κείμενα της χώρας μας και αυτό το έχω σιχαθεί πλέον .Νισάφη!!!Την Ελλάδα την φτιάχνουνε οι Έλληνες!Με λυπεί αφάνταστα το γεγόνος της μετανάστευσης των νέων , κανένας δεν έχει το δικαίωμα να με διώξει από την χώρα μου αλλά και κανένας δεν το κάνει, μόνοι μας επιλέγουμε να φύγουμε.Κανένας όμως δεν έχει αναλογιστή την προσωπική του ευθύνη απέναντι σε όλα τα κακώς κείμενα και κανένας δεν κάνει κάτι απέναντι σε αυτα.Είμαι 29 ετών ανήκω και εγώ στην γεννιά που της έχουν κατστρέψει το μέλλον και θα μπορούσα να πω ότι δεν χρωστάω σε τίποτα να πληρώσω τις αμαρτίες αλλωνών , αλλά οτι γίνετε δεν ξεγίνετε , έχω όμως την ευθύνη της επόμενης γενιάς και αυτό σημαίνει για μένα ότι δεν πρέπει να φύγω ούτε στην Γερμανία ούτε πουθενά.Είμαι Ελληνίδα γεννήθηκα στην Ελλάδα αν πραγμαικά αγαπάω τον τόπο μου και θέλω να τα έχω καλά με τον εαυτό μου πρέπει να αγωνιστώ για το καλύτερο, να προσπαθήσω εγώ να αλλάξω τα κακώς κείμενα είτε σαν ένα μεμονομένο άτομο είτε μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων που λειτουργούν για κάποιο σκοπό ενάντια σε οτιδήποτε στραβό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καμιά φορά η μετάναστευση είναι μονόδρομος είτε για βιοποριστικούς λόγους είτε γιατί πολύ απλά η χώρα αυτή ώρες ώρες δεν αντέχεται. Καταλαβαίνω αυτούς που το κάνουν, αλλά δεν μπορώ και να μην τους επισημάνω ότι το να φύγεις είναι εύκολο μα το να πάρεις την απόφαση ή να το φέρουν έτσι τα πράγματα να μείνεις για πολλά χρόνια ή για πάντα στο εξωτερικό είναι πολύ δύσκολο. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο, να φύγεις και να σου λείπει η πατρίδα και η οικογένειά σου ή να μείνεις εδώ και να πρέπει να υπομείνεις τα κακώς κείμενα της Ελλάδας; Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν έχει νόημα να γκρινιάζεις. Γνώμη μου είναι πως αν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπάνε και τους αγαπάς, όλα μπορείς να τα παλέψεις!

      Διαγραφή
  4. Αλεξιάννααααααα σου έχω δώρο παιδί μου! Χριστουγεννιάτικο! Έλα στο μπλογκ αν θες αν το πάρεις! Φιλιααααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή